'Boven Central Park verscheen een hemels licht aan Barrett Meeks, vier dagen nadat hij voor de zoveelste keer door de liefde was geschoffeerd.'
Door de liefde was geschoffeerd... Dat slaat nergens op, en is zeker niet mooi. Zo gaat dat verder. Wegsmelting, veelomvattendheid, de gestaag dwarrelende sneeuw wordt opgepakt en wordt veranderd in flapperende vlagen, hij puft dampwolkjes uit, orakelachtig, aanvechting, zou zijn schedel zo onzacht met het trottoir in aanraking komen dat..., de nathouten saunastoom die de radiatoren uitwasemen, de kronkelende, wentelende zwartheid, etcetera. Het is proza dat met horten en stoten leest; het komt op gang, stopt weer, komt weer op gang, stopt weer. De dialogen zitten vol met truttige bijzinnen; '... of zo, hoor' en 'Ja zeg, dat weet ik heus wel.' Ik hou erg van Michael Cunningham, van Bloedverwanten en De uren. Maar dit is onleesbaar voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten