zondag 29 januari 2012

De roman in de viool - Natasha Solomons

Elise Landau, jongste dochter van een joodse familie in Wenen, verlaat eind jaren dertig haar familie en ontvlucht het fascistische Oostenrijk om als dienstertje in Engeland te werken. Ze komt in de kost op het landgoed Tynefort. Soms was er even een flikkering van Downton Abbey, maar waar dat gebouw echt tot leven komt in de serie, gebeurt dat met Tyneford nooit. De beschrijvingen zijn eenvoudig, gericht op het doen en laten van Elise en niet op het vast prachtige gebouw waar ze terechtkomt. Dit geldt ook voor de beschrijvingen van de omgeving. Geen prachtige Wuthering heights, maar de karrenwielen knarsten over de weg en de paardenhoeven klepperden.
Ondanks haar upperclass opvoeding in Wenen redt Elise het behoorlijk op Tynefort, en voor je weet geeft de jongeheer des huizes haar Engelse les. Je voelt het al aankomen... Mind you, ik hou best van een beetje romantiek, A room with a view is mijn favoriete boek ooit, maar er volgt een liefdesaffaire die voor mij veels te Rebecca is, veels te veel Door mijn dunne blouse heen voelde ik mijn hart bonzen op het ritme van de brekende golven.
Dat is jammer. Er zit een mooie roman in de feiten waarop dit boek is gebaseerd. Alleen heeft Natasha Solomons hem niet geschreven, die schreef een soort historische chicklit.

donderdag 26 januari 2012

En we gaan nog niet naar huis gastarbeiderskinderen over hun jeugd - Sladjana labovic

We moeten zuinig zijn op Nederland want we hebben het hier allemaal echt goed.
Nu ik geen abonnement op een krant meer heb heb ik tegenwoordig een ontbijtboek. Mijn idee is om korte verhalen te lezen tijdens het ontbijten, zodat ik rustig blijf ontbijten en ondertussen elke keer een verhaaltje lees. Zo heb ik dus deze bundel gelezen over gastarbeiderskinderen. Ik heb expres de verhalen van de bekendere gastarbeiderskinderen, politici, profvoetballers en dergelijke, niet gelezen, maar juist de verhalen van onbekende Nederlanders.
Het is mij altijd de vraag in hoeverre zo'n bundel verhalen representatief is. Als schrijver wil je natuurlijk verscheidenheid in je verhalen, zo is er het moslimmeisje met een Nederlandse vriend en de homoman (een erg onaardige homoman overigens vond ik, brr, die vreemd ging met andere vrouwen toen hij nog geen relatie met een man had, maar wel vind dat vrouwen als maagd het huwelijk in moeten gaan, want anders krijgen ze de smaak van andere mannen te pakken). Die verhalen bestaan natuurlijk, maar als je 25 willekeurige verhalen opschrijft, in hoeverre krijg je dan deze verhalen?
Er vallen wel dingen op als je deze verhalen leest. Zo is het grootste culturele verschil in Nederland blijkbaar gastvrijheid bij het eten, want iedereen in deze bundel heeft het erover hoe ongastvrij wij Nederlanders zijn; onze voordeur gesloten tenzij we van tevoren gebeld hebben voor een afspraak en altijd te weinig eten voor onverwachte gasten. Terwijl de gezinnen van de geportretteerde mensen altijd voldoende eten voor iedere onverwachte gast op tafel hebben staan en iedereen altijd kan aanschuiven.
Ook valt op dat geen één, echt geen één gastarbeider van Nederland zijn thuis heeft gemaakt. De generatie van mijn vader, de gastarbeiders, leefde in het verleden en droomde van de toekomst. Het heden is aan ze voorbij gegaan. Ze hebben nooit genoten. En hun kinderen ook maar met mate. Elk gastarbeiderkind, zelfs als het in Nederland geboren is en het land van haar ouders alleen kent van vakanties, heeft een soort romantisch verlangen naar dat land. Voor sommigen is het nog altijd, ook als ze hier geboren zijn, hun land van herkomst, voor anderen hun tweede land. Maar voor ieder kind dat in deze bundel geportretteerd wordt is het geboorteland van hun ouders een deel van hen.
Ik was te jong voor deze generatie gastarbeiders, die kwamen toen ik nog niet geboren was, of heel jong. Maar ik zie nu wel weer precies hetzelfde gebeuren. Polen, Roemenen, Oostblokkers, inwoners uit EU-leden, ze komen hier om te werken. Er zijn speciale huizen en kamers waar ze gehuisvest worden. Ze worden gebruikt, uitgebuit, met zijn velen op een kamer, de louche uitzendbureaus zijn weer terug. Een minister die verwacht geen problemen want ze zullen allemaal teruggaan, zegt hij. En dat ze zo leven, ach ja, dat is niet erg vinden wij in Nederland, want dat willen ze zelf. De Oostblokse meneer werkt nu in de sociale werkplaats want er is even geen werk voor hem. Zijn vrouw en dochter zijn ook in Nederland, maar sst, want die mogen hier eigenlijk niet zijn. En ik, ik luister braaf en help als ik kan, en ondertussen vraag ik me af wie hier nou eigenlijk blij van wordt.

Dit boek heb ik meegenomen naar een bookcrossingmeeting.

dinsdag 17 januari 2012

Kroniek van een aangekondigde dood - Gabriel Garcia Marquez


Dat was een aangename verrassing. Ik heb eerder Herinnering aan mijn droeve hoeren van Marquez gelezen en ik was niet overtuigd. Maar Kroniek van een aangekondigde dood vond ik een heerlijke novelle, vooral door de manier waar alle peronages, en dat zijn er nog al wat in deze kleine roman, door Marquez als een Chinese borden act draaiende gehouden worden. Erg mooi geschreven, met veel humor.

maandag 9 januari 2012

De vreemdeling - Albert Camus

Ik vind Camus in de twee boeken die ik van hem heb gelezen, De pest en nu De vreemdeling erg mooi schrijven. Heel beschouwend, De vreemdeling nog meer dan De pest is een boek waarin heel nauwgezet wordt beschreven wat er gebeurd. Ik vind de hoofdpersoon, Meursault, en dat zal niet verbazen, autistisch. Zijn gevoel, zijn wereld, zijn hele leven wordt door hem beredeneerd. Dat zal Camus niet zo bedoeld hebben, begrijp ik, voor hem is de vervreemding en het beredeneren absudistisch existentialistisch.
Meursault is niet aangepast aan de normen van de samenleving, wat in de rechtzaal uiteindelijk niet begrepen wordt. De feiten worden altijd gevormd door het feitenrelaas en de manier waarop wij de antwoorden die iemand geeft interpreteren. Ons oordeel wordt voor een groot gebaseerd op wat ons geleerd is, wat onze cultuur is, wat wij vinden dat hoort. Dat Meursault niet huilt bij de begrafenis van zijn moeder en zelfs een sigaret rookt is niet zoals het hoort, dat hij niet gelooft in god al helemaal niet en daarmee wordt hij veroordeeld voor de latere moord. De mens is een wezen in een onverschillige, hem vijandig gezinde omgeving, vervreemd in een absurd universum.

Ik merkte dat jazzmuziek het beste werkte bij dit boek.

Het negerboek - Lawrence Hill

Dit is zo'n boek waarvan ik het niet erg gevonden zou hebben als ik het niet gelezen zou hebben, maar ook niet erg vond om te lezen. Het leest best lekker weg. Aminata Diallo is een Afrikaanse vrouw uit de 18e eeuw, maar haar stem in het boek is niet Afrikaans en die van een 20e eeuwse, met normen en waarden van een Westerse 20e eeuwse. Als literaire historische fictie vind ik het boek nogal mager. Aminata is een overlever, een stoer mens. Maar haar karakter ontwikkelt niet echt. Misschien ben ik ook te verwend, de laatste vier boeken die ik heb gelezen waren boeken waar je echt over moest nadenken. Met dit boek was nadenken niet nodig, het werd je wel voorgezegd. Lawrence Hill raakt het leven niet echt, hij strijkt er wat overheen.
Het negerboek waar het boek over gaat, dat is interessant, maar het gaat er maar kort over. Dat had een veel interessanter boek op moeten leveren.

zaterdag 7 januari 2012

#1 Whiskey

En de whiskey die ik erbij drink: McClelland's Single malt highland Scottish.

dinsdag 3 januari 2012

Het beste gelezen boek van 2011

Dokter Zjivago - Boris Pasternak
De gele regen - Julio Llamazares
De broncode - Eric Smits
Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? - Johan Harstad
The rain before it falls - Jonathan Coe
The piano cemetery - Jose Louis Peixoto

hebben ooit de titel beste boek van 2011 gedragen. Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? is het uiteindelijk geworden.