Ik heb genoten van dit boek. Ik heb andere boeken van Tanizaki gelezen en wat opvalt is dat het verval en seksuele en machtsrelaties in dit boek heel bescheiden op de achtergrond spelen, waar ze in andere Tanizaki's veel prominenter aanwezig zijn. Dit boek, over een geslacht van een gegoede Japanse familie die in verval (daar is het dan toch) is geraakt, en nog bestaat uit vier zussen en twee aangetrouwde broers, doet erg denken aan Jane Austen in Osaka. De manier waarop heel organisch de Westerse wereld in deze Japanse familiewereld is doorgedrongen, Westerse kleding, drank, film, tegenover Sake, kimono's en Kabuki, is heel mooi beschreven. Ook de manier waarop tijd voortschrijd vind ik erg mooi. de wereld aan het eind van het boek is een heel andere dan de wereld aan het begin van het boek. Tanizaki doet dit zonder die buitenwereld echt te beschrijven. Slechts heel sporadisch komt er iets van nieuws door in deze roman, hoewel de familie wel op de hoogte blijft en altijd de krant leest. Tanizaki doet dit bijna Hitchcockiaans; wij, de lezer weten dat de oorlog tussen de verwachtingen en plannen van de zussen komt, de zussen zelf niet. Als aan het eind van het boek de toekomst van de zussen vast lijkt te liggen, weten wij dat die nooit uit zal komen. De wrange smaak daarvan voel je tijdens het lezen van de roman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten