The dressmaker's gift - Fiona Valpy

 

Ik heb dit boek meegenomen van een bookcross-meeting omdat het in Parijs speelt, waar ik net voor het eerst geweest ben.

Dit verhaal gaat heen en weer tussen het heden (verteld in de ik vorm) en Parijs in de Tweede Wereldoorlog (verteld in de zij vorm). Harriet krijgt een stageplaats bij een modebedrijf in Parijs, toevalligerwijs in hetzelfde gebouw als waar het oma ooit heeft gewoond, waar ze graag meer over wil weten. Haar kamergenote wordt Simone, die toevalligerwijs de kleindochter is van de vriendin van de oma van Harriet.

Tja.

De oma van Simone weet nog alles van wat er in Parijs is gebeurd en verteld dit aan Simone, die het verteld aan Harriet. Ik vind dat allemaal wat te makkelijk en, nu ja, toevallig. Bovendien worden die verhalen van de oma van Simone verteld met dialogen, ook als die oma daar helemaal niet bij is geweest. Ik snap dat dat de structuur van deze literaire roman is, maar voor mij werkt dat niet, zo gaat dat niet.

Maar het verhaal krijgt wel vaart en is wel goed uit te lezen, wat ik dan ook gedaan heb. Nu mag ik het boek weer vrij laten!

Echt gebeurd op papier - De Wereld - diversen

 

Het deel de Wereld gelezen. Over roeien in Afrika, bergen in Alaska, pinguins in Nieuw Zeeland, Syrië...

Echt gebeurd is een podcast van een regelmatige verhalenmiddag in Toombler, waar mensen op een podium mooie, bijzondere of grappige verhalen vertellen over iets wat ze zelf hebben meegemaakt. Dat kan van alles zijn, een reis door Liberia, of een klein verhaal op het schoolplein, of de eerste deelname aan een poetryslam. In dit boekje zijn die vertelde verhalen uitgeschreven. Dat werkt echt goed.

De laatste lente van de dinosauriers - Melanie During

 Weer nieuwe dingen geleerd over dinosauriers en vooral over het onderzoek naar fosielen. Misschien vond ik het net te eenvoudig geschreven, dat 99,5 jaar in jouw leven vond ik wel irritant worden na verloop van tijd.

Tokyo Ueno station - Yu Miri

To speak is to stumble, to hesitate, to detour and hit dead ends. To listen is straightforward. You can always just listen.

Een heel mooi verhaal over een arme dagloner in Japan na de oorlog. In het begin van het verhaal is hij een geest die ronddoolt in het Uenopark, waar hij de laatste jaren van zijn leven dakloos heeft doorgebracht. Dat hij een geest is is niet direct duidelijk, ik maak dat op uit de beschrijvingen. Hij herinnert zich zijn jeugd. Hij ziet zijn gezin amper, want reist door Japan op zoek naar werk. Hij woont in Fukushima (van de kernreactor) en werkt in Hokaido helemaal in het Noorden en later in Tokio, bij de bouw van de stadions van de eerste olympische spelen (die van Anton Geesink). Als zijn zoon op 21 jarige leeftijd overlijdt komt hij terug en bedenkt hij dat hij zijn zoon helemaal niet kent. Als hij het dodentablet van zijn zoon draagt voelt hij dat de wereld omgedraaid is, dat er geen zoon meer is die zijn tablet zal dragen bij zijn begrafenis. 

Neither with this wake, nor tomorrow's funeral, nor the service forty nine days after his death are meant to pray for the repose of the deceased, to console or to mourn for them. No, we are here to express our gratitude for the connection that the deceased gives us to the Buddha.

Als zijn vrouw wat later ook overlijdt, wil hij zijn kleindochter niet tot last zijn en gaat naar Tokio, waar hij dakloos in het Ueno park woont. Als de nieuwe olympische spelen worden gehouden (die van corona) worden de daklozen uit het park gejaagd.

Hidden within today was a pas longer than the present.

Ik ben in Ueno park geweest, tijdens mijn reis in Tokio op de vouwfiets. Van het station herinner ik me niet veel, behalve de enorme vierbaansweg die ervoor lag waar ik overheen moest fietsen tussen de auto's, links. De daklozen waren toen al weggejaagd, want de olympische spelen waren bijna.

Wij slaven van Suriname - Anton de Kom

 

Eindelijk gelezen. Ik vond het echt prachtig, indrukwekkend wat hij opschrijft en hoe hij voor het eerst de geschiedenis van Suriname vertelt in zwart perspectief, maar ook literair vind ik het heel mooi, de beschrijvingen van het land, de manier waarop hij verschillende stijlen door elkaar gebruikt, de mooie zinnen.

The chosen - Chaim Potok

Boeken komen op je pad op het moment dat je ze moet lezen. Het was fijn om dit boek over vader/zoon relaties te lezen, omdat mijn relatie met mijn vader een andere fase in gaat. Ik vond de opvoedmethode van Danny's vader vreselijk, maar aan het eind van het boek, dat ik daarom erg mooi vond, krijg je toch een soort van begrip voor de vader, die ook niet anders weet en het doet omdat hij denkt dat dat het beste is voor zijn zoon. Zijn zoon moet een liefdevolle ziel krijgen en daarvoor kent hij alleen deze methode, denk ik. Uiteindelijk geeft hij hem de vrijheid.

Ik heb dus het tweede deel eerder gelezen dan het eerste deel. Door dit deel nu te lezen begrijp ik wel meer van de beweegredenen in het Tweede deel. Dat deel vond ik denk ik nog beter, omdat de hoofdpersonen wat ouder zijn.

Hoewel ik de stukken over de Talmud saai vond, ik heb ook niet de kennis van het Joodse geloof om er iets mee te kunnen, vond ik het wel interessant om in de huidige tijden van oplaaiend geweld in het Midden oosten over de oprichting van Israel te lezen en wat de betekende voor de Joden in Brooklyn, wat de tegenstellingen waren, die er denk ik nog steeds zijn.

Companion piece - Ali Smith

Het is een rebellerend boek, Companion piece. Het is het vijfde deel van een kwartet, dat volgens Ali Smith opkwam toen die het vierde deel aan het schrijven was. Terwijl ze dat vierde deel moest schrijven wilde ze eigenlijk steeds dit schrijven. Dus een Companion piece, over Covid, gezelschap, als companion piece voor het kwartet seizoensboeken dat ze heeft geschreven. Het heeft ook een Hockney schilderij op de cover, net als de vier andere boeken.

Ik heb er erg van genoten, zeker de dialogen, die hilarisch zijn. Mooi is haar interpretatie van een gedicht van E.E. Cummings, "to start, to hesitate; to stop" (dat ik niet kende, maar qua titel natuurlijk direct refereert aan de Coronacrisis, een titel die Ali Smith niet geeft en die je dus moet weten of zoals ik, tegenkomen), 'death in reverse', gevolgd door een hoofdstuk over haar relatie met haar vader, van het eind tot aan het begin. Zo gaat het het hele boek door, allerlei referenties, grapjes, spelende woorden, hoofdstuktitels die terugkomen. Soms had ik wel het gevoel als eerstejaars in een vierdejaars college te zijn beland. Het deel Curlew doet ook denken aan de film Parasite, ook over een huis dat door een familie wordt overgenomen.

Het deel Curfew over de vrouwelijke smid in de middeleeuwen, misschien de maker van het slot uit het eerste deel Curlew, dat tijdens de Corona pandemie speelt, vond ik prachtig.

Dit boek is vertaald. Dat leek me erg moeilijk bedacht ik tijdens het lezen. Misschien moet ik de vertaling kopen om te lezen. Maar gelukkig schrijven de vertalers er zelf over: