Dit boek heb ik op de dag dat de eerste lockdown werd afgekondigd gekocht en nu gelezen. het is een heerlijk verhaal over een oude vrouw die van haar vriendin een hoorn krijgt om te kunnen horen en een gesprek afluistert van haar familie bij wie ze inwoont die haar naar een rusthuis over oude seniele dames wil sturen. Ze krijgt af en toe post van haar moeder, die 110 is. Ze herinnert zich haar kunstenaarsleven in Europa van toen ze jong was. Het rusthuis is een vreemde plek met vreemde huizen; er is een paddenstoel, een huis in een laarsvorm, een taartenhuis en zelf mag zij in een soort toren wonen. De andere bewoners zijn ook vreemd. Een beweert 184 jaar te zijn, een ander hoort stemmen en een vertelt spannende verhalen van allerlei veldslagen waar ze bij is geweest. Ze moeten zich van de leiders van het rusthuis zich aan een soort vreemde vorm van Christendom houden en in de eetzaal is een schilderij van een knipogende non. Haar vriendin Carmella beraamd plannen om haar te bevrijden via het graven van een ondergrondse gang, omdat ze geen helikopter heeft om op het terrein van het rusthuis te landen, wat de oude dame zelf ook wel een wat vergezocht plan vindt, maar haar vriendin droomt zonder ooit in het rusthuis te zijn geweest ook over het nonnenschilderij... En dan ben je op iets van bladzijde zestig!
De omslag is het schilderij The Giantess van Carrington.
Het voorwoord van Ali Smith moet je lezen als nawoord, nadat je het boek uit hebt, dan wil je gelijk weer overnieuw beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten