Alsof het voorbij is - Julian Barnes

Een heel mooi klein boekje, wat je na doet denken over je eigen leven, je keuzes en de geschiedenis. Met mooie iiwi-achtige zinnen, zoals de eerste zin We waren met zijn drieën, en nu was hij er als vierde bij gekomen, of even verderop We voltooiden onze schoolopleiding, beloofden elkaar vriendschap voor het leven, en gingen ieder onze weg. Het hele leven in een zin, prachtig.
Of ik het einde, de verrassing die er in het boek zit, eigenlijk wel zo'n leuk of logisch einde vind, daar ben ik nog niet uit. Ik was wat teleurgesteld toen ik hem las, alsof het toch wat te kunstmatig was.

Tony Webster voelt op latere leeftijd alsof hij zijn dromen, een groot waarachtig leven, niet heeft geleefd. Hij heeft gewonnen noch verloren, maar zich het leven gewoon laten overkomen. Ik voel mij wel verwant aan Tony Webster, het boek komt in sommige gevallen dichterbij dan ik zou willen denk ik. Ik heb over deze gedachte van Tony ook zitten nadenken, en voor mijzelf heb ik wel bedacht dat het anders is. Toen ik dromen en grote gedachten over mijn toekomst moest hebben, in mijn pubertijd en begin twintigerjaren, kon ik dat niet. En toen ik mezelf zover had hersteld dat ik dat wel kon, besefte ik wel dat ik een groot en waarachtig leven niet zou kunnen leven. Ik moest het doen met de kleine dingen, wat verdiensten en wat teleurstellingen.
Adrian probeert het leven te begrijpen met logica. Wie heeft schuld, wie zijn de kettingen in de keten. Ik heb dat zelf jarenlang als overlevingsmechanisme gebruikt, en weet inmiddels wel dat je het leven niet met logica moet proberen te begrijpen. Het leven begrijpen, dat is onbegonnen zaak. Dan kom ik toch weer uit op de zin die Tony Webster in zijn leven zo verfoeid, je moet het leven je gewoon laten overkomen.