Het is een tijd geleden dat ik echte SF gelezen heb en ik was een beetje vergeten hoe leuk echte SF is. Dit is de eerste vertaling van Do androids dream of electric sheep, een title die je nooit zo mooi kan vertalen als hij in het engels is. Het is fictie over robots, de wereld waarin robots steeds meer lijken op mensen. Hoe ga je daar mee om? Wat zijn de regels?Het blijkt dat ik uit deze fictie veel meer haal dan de non-fictie die ik laatst over dit onderwerp las. Bij de eerste scene over het elektrische schaap dat Rick Decard heeft dacht ik aan de ontwerpers van computerdieren in Japan uit Turings Tango. Zij hadden robotpoezen ontworpen om mensen in een verpleeghuis wat aandacht te geven, maar het bleek dat mensen te veel dachten aan het echte dier en niet tevreden waren met de robotpoesjes. Ze waren wel tevreden met de elektrische zeehonden die ze later ontwierpen.
In de elektrische nachtmerrie wordt er nog, wanhopig, geprobeerd om het verschil tussen mensen en robots te houden door alle robots die vrij proberen te leven kapot te schieten. Een stap verder is de manga Ghost in the shell, waar de verschillen tussen mensen met robotische protesen en robots met een geest verdwenen lijkt en er een manier wordt gezocht om samen te leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten