Your dilemma lies in wondering
How should I act
"What will he think about me"?
But how someone else feels
Is up to them
You don't have any choice in the matter.
But how you want to be?
That is something you can choose.
Een manga over een gay jongen die de wereld in blauw en rood ziet. Hij ontmoet een oudere gay man die een soort mentor voor hem wordt, maar beiden leren van elkaar. Ik herkende me wel in allebei.
It is something you must choose.
Haar vriendin Inseon belt haar vanuit een ziekenhuis. Ze heeft tijdens het maken van de boomstammen voor het kunstwerk een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. Gyeong-Ha moet naar haar huis op Jeju, om voor haar kaketoe te zorgen, terwijl zij in het ziekenhuis ligt.
In de sneeuwstorm op het eiland Jeju gaat zij naar het huis. Verkleumt valt ze van de weg. Hierna wordt de roman nog dromeriger, als een koortsdroom. Dood en leven loopt door elkaar heen, de kaketoe die ze moet verzorgen is overleden, en begraaft ze, maar die vliegt de volgende dag weer naar zijn kooi, en Inseon vertelt er over het onderzoek dat haar moeder en zij hebben gedaan naar de massamoord op het eiland, in 1948. De oom van Inseon, de broer van haar moeder, is opgepakt door de politie en nooit meer teruggekomen. Inseons moeder zoekt hem door heel Korea.
Dit onderzoek zijn herinneringen van mensen, krantenknipsels, een enorm archief aan boeken dat in het huis van Inseon ligt. Eerst dacht ik dat dat het minder invoelbaar zou maken, maar uiteindelijk is het een prachtig verhaal over hoe een trauma doorwerkt in mensen, ook als ze gewoon door willen leven.
Dit is een uitgeschreven Edward S. Said lezing die Isabella Hammad gaf. Ik dacht eerst om het achter elkaar door te lezen, om het gevoel van de lezing te krijgen, maar het voordeel van een boekje is juist dat je het langzaam tot je kunt nemen. Bij zo'n lezing ben je na een kwartier de eerste stukken weer vergeten!
Isabella Hammad deconstrueert in deze lezing het woord recognising, herkennen, en het verwante woord recognition, erkenning. Recognising is volgens haar iets leren wat je eigenlijk al wist; HERkennen, opnieuw kennen, knowing again. Ze gebruikt hiervoor een quote van schrijver Javier Marias 'I did not want to know but I have since come to know.' Recognition, erkennen, is een verwant woord. Erkennen van veranderingen in wat je vindt, maar ook erkennen van een staat, in dit geval Palestina. In real life, shifts in collective understanding are necessary for major changes to occur, but on the human, individual scale, they are humbling and existentially disturbing, stelt ze. To induce a person's change of heart is different from challenging the tremendous force of collective denial. Toch begint het daar, heb ik daarbij in de kantlijn geschreven. Want zoals Isabella Hammad zelf ook schrijft: We are in new territory now. The Palestinian struggle for freedom has outlasted the narrative shape of other anti-colonian liberation movements [...] and it is becoming more difficult to hold fast to the old narratives about the power of narrative. Ik denk dat we daar zijn, een nieuwe generatie van mensen, die minder koloniaal kijken naar Israel, (the establishment of the Israely state as an essentially European project in the middel East, die was both fuelled and justified by a history of European racism and antisemitism) maar meer naar het hier en nu.
Dat brengt ons bij Said, waar Isabella Hammad haar lezing mee begint, want Saidlaat ons kijken naar the relationship between European traditions, literary and otherwise, and the operations of imperial power. Humanisme, had in zijn ogen een exclusionary, bourgeois European and largely male origins, en had to cross boundaries between cultures and disciplines.
We moeten niet denken dat Israel een normale democratie is. Isabella Hammad stelt dat Israelis live in a militerisead society in which dissent is punished. Volgens haar ligt de toekomst van het Palestijnse vraagstuk op dit moment niet in de regio zelf, het is bound up with the domestic politics and histories of a handful of countries, mostly the Unites States, The UK, France and Germany. Maar 'the West is stuck in a loop, always looking at the past (displaced into language) istead of that of the present (comminicated in images) from which they want to look away, schrijft ze in het nawoord.
Toch maakt Isabella Hammad de kwestie ook klein en menselijk. It is a familiar repeating tragedy of living in a constant state of fear of having your home destroyed, of losing loved ones or you own life to bombs dropped from the sky from which there is no shelter. Toch zo stelt ze, wordt er gevraagd van Palestijnen om een menselijk verhaal te vertellen dat Westerse mensen leert begrijpen, zodat die dan het toneel kan opkomen als een held of een soort godheid die de situatie oplost. Iets wat zwarte mensen ook zeggen over rascisme.
Ze eindigt weer met Said: 'in our age of vast population transfers, of refugees, exciles, expatrates and immigants, it can also be identified in [...] the consiousness of someone who is both inside and outside his or her community.'
Het eindigt waar de meeste boeken over zoogdieren beginnen, na de inslag van de meteoriet die het einde van het Krijt inluidde en vertelt het verhaal van de zoogdieren voor de inslag.
Zoogdieren zijn al snel nadat dieren aan land kropen om daar te leven hun eigen weg gegaan. De eerste vorm van herbivoren en carnivoren in het Perm waren voorouders van de zoogdieren. We zijn als mensen erg zoogdier gericht, uiteraard omdat we er een soort van zijn, maar we herkennen een zoogdier ook onmiddellijk als een zoogdier. Deze dieren uit het Perm zouden we totaal niet als zoogdieren, of als voorouders van zoogdieren herkennen als we ze zouden zien! Maar ze waren wel onze eerste lijn
Ook tijdens het Jura en het Krijt, de tijd van de dinosauriërs, waren zoogdieren geen ondergeschikte krabbelaars die pas tot ontwikkeling kwamen toen de grote beesten waren verdwenen. Want zoals Panciroli stelt, dinosauriërs waren dan wel goed in heel groot zijn, ze waren slecht in zeer klein zijn. En daarin waren zoogdieren erg bedreven. Ze ontwikkelden zich tot nachtdieren en daarbij uitstekend nachtzin, tastzin en reuk. De zoogdieren in het Jura en het Krijt waren niet alleen kleine muisachtigen, maar gebruikten allerlei leefgebieden, ze klommen, zweefden, groeven onder de grond, en leefden in het water.
behalve erg interessant schrijft Panciroli ook erg leuk en goed, vol grappige vondsten.
Gratis goedkoper bestaat niet, het gaat bijna altijd ten koste van iets
Geleend van mijn collega.Ondanks dat ik hier wel van wist waren er toch allerlei sectoren waar ik niet wist dat private equity was doorgebroken. Laboratoria van ziekenhuizen bijvooorbeeld, waar dit boek mee begint, of Magister, het cijfersysteem in het onderwijs.
We staan erbij en kijken erna, had ik het idee. Er worden allerlei mensen in de zorg en het onderwijs opgevoerd die vinden dat dit niet moet, maar niemand doet er wat aan. Laboratoria hoeven niet verkocht te worden, Magister hoeft niet gebruikt te worden, maar het levert bestuurders blijkbaar ook iets op om zo te handelen.
Het tweede deel van het boek, voer de oplossing, heb ik uiteindelijk meer doorgekamt dan gelezen. Mirjam de Rijk staat een soort systeemverandering voor als oplossing, en zelf ben ik tot de slotsom gekomen dat we nooit systemen gaan veranderen. Zelfs tijdens de bankencrisis, of de coronapandemie hebben we niets veranderd, en dat waren crisis die we echt voelden. Deze crisis ligt onder de oppervlakte en hoeven we niet te zien als we dat niet willen.
Zelf denk ik dat we meer naar onszelf terug moeten als we iets willen oplossen, omdat de politiek dat niet gaat doen. Een huisarts of dierenarts die zijn praktijk niet verkoopt aan private equity wordt als raar gezien, een vreemde enkeling die daar heel veel moeite voor moet doen om dat niet te doen. Scholen gebruiken allemaal Magister, ziekenhuizen verkopen allemaal hun labs. We zouden moeten kijken naar hoe we het voor bestuurders en kleine eigenaar makkelijk maken om niet te verkopen aan private equity, via Stichtingen of iets dergelijks waarin alle dierenartsen verenigd zijn, zodat er kapitaal is, en mogelijk om de praktijk voort te zetten als de dierenarts met pensioen gaat. We zullen het zelf moeten doen.
The sound of the wind passing through palm trees is different from when it passes trough fields of corn
Ik heb dit boek gekocht in een boekwinkel in Venetië. Mooie beschrijvingen van Soedan. Some of the headlights pointed southwards in the direction of the Nile, some northwards also in the direction of the nile. Maar de hoofdpersonen van dit boek vond ik niet leuk.
Since each person was the centre of his own existence, what was really happening was that you and your elevator-room were staying still while the world outside moved up or down.
This was a good choice to read in these awfully hot last days. Totaly absurd, but really funny. The restaurant scene makes you completely understand why there are vegan terrorists... I like that the hero of the day is Parker Chai, a modest mover, although Joyce loses some of her feminist cool to instantly sigh that it is good a real man takes charge to moment he arrives. But then again she has a crush on him so...
Poor Nelson!
There are more books of this, only purchachable as e-book or secondhand sadly.
Vele grappige momenten ook, zoals een Egyptische die uitroept 'Oh, my gods!' en Shesha die voortdurend door de historische figuren gevraagd wordt een brief op te stellen.
Ze verblijft bij haar zus die in Haifa is gebleven en ontmoet daar een toneelregisseuse die van plan is om Hamlet op te voeren op de Westbank, in het Arabisch. Ze laat zich meevoeren en gaat uiteindelijk de rol van Gertrude spelen. Het boek beschrijft de repetities voor het stuk met de groep toneelspelers, die hun eigen dynamiek en jaloezie meebrengen. Sommige stukken hiervan zijn geschreven als toneeltekst!
Dit alles doet Sonia nadenken over haarzelf en haar relatie met haar zus en haar geboorteland. Het is een mooi, maar geen gemakkelijk leesbaar boek. Het vraagt veel van je.
Enter ghost is een zin uit Hamlet, maar geesten komen (duh) een aantal keren terug in het boek. Sonia is haar eigen geest als ze naar Palestina terugkeert, in een scene zegt haar vader aan de telefoon dat de Palestijnen geesten zijn voor de Israeliërs, op een bepaald moment ziet Sonia haar eigen weerspiegeling in een spiegel, maar realiseert zich dat niet en denkt dat er iemand in haar kamer is, als de stroom uitvalt in de repetitieruimte omdat de Israelische burgemeester vind dat de rekening niet door de Palestijnen is betaald, voelt ze dat er iemand vlak achter haar staat, maar ziet die niet, en als de stroom weer aan is, is er niemand.
Fun fact uit het nawoord: voor dit Engelse boek over een Engels toneelstuk heeft Isabella Hammad voor de teksten van Hamlet een Arabische vertaling van het Engels genomen, en dat weer terugvertaald naar het Engels.
On thing I'll never forget is how Oda left paper cranes arround his appartment.
Het verhaal draait rond een Koreaanse bakkerij waar Cam probeert het verlies na de dood van zijn vriend te verwerken, maar steeds verder verstrikt raakt in het kapot maken van zijn lichaam en geest. Hij gaat terug, of wordt teruggehaald naar Houston door zijn beste jeugdvriend TJ, Tea-Jee, een zwart-Koreaanse jongen die op zijn eigen manier vast zit in zijn leven en zijn relatie.
Dit boek gaat over de queer community in Houston, vooral de zwarte en aziatische queer gemeenschap. Dat is interessant, want de meeste gay boeken gaan over hoog opgeleide witte mannen. Ook fijn dat er normaal over poz-jongeren geschreven wordt. Houston is een stad waar je niet uit weg komt, zegt een van de hoofdpersonen. Zelfs als je er uit weet te ontsnappen wordt je er weer terug in gekatapulteerd.
Before he and Shun left me at the train station, he'd slipped one in my bag for the flight.
Ik heb nog niet eerder iets van Yoko Ogawa gelezen en dacht dat dit boek van haar mij het minst aan zou spreken, maar ik vond het geweldig! Dat beloofd wat voor de andere boeken. :) Ik ben geen wiskundefan (hoewel ik het op school op zich wel kon), en ik vind het heel knap dat de schrijver mij de schoonheid kon laten voelen van de formule van Euler.
Dit boek is een typisch voorbeeld van wat mij aanspreekt in Japanse literatuur. Het is een heel klein verhaal waarin niet zoveel gebeurt, maar het zorgt ervoor dat je er voorzichtig mee omgaat.
De cover vind ik wel prachtig!
Ze schrijft in haar nawoord dat ze dit boek zowel autobiografischer als abstracter vindt, en zo heb ik het ook ervaren. Ik denk dat je door het niet volledig beheersen van een taal grotere kleurvlakken moet schrijven, waardoor het abstracter wordt.
Voor Lahiri is de nieuwe taal ook een zoektocht naar haarzelf, en naar haarzelf als schrijver.
Ik beheers Engels als tweede taal (en Duits als derde, maar veel rudimentairder) en volgens mij als ik ergens ben en me in het Engels moet uitdrukken denk ik ook in het Engels, alsof het een ander hersenpad is dan de Nederlandse taal. Ik merk dat ik Engels niet volledig beheers, omdat ik veel minder woorden ken. Ik heb weinig woorden met meer dan drie lettergrepen in mijn vocabulair (vocabulary, die dan weer wel :) ).
Ik heb dit boek meegenomen van een bookcross-meeting omdat het in Parijs speelt, waar ik net voor het eerst geweest ben.
Dit verhaal gaat heen en weer tussen het heden (verteld in de ik vorm) en Parijs in de Tweede Wereldoorlog (verteld in de zij vorm). Harriet krijgt een stageplaats bij een modebedrijf in Parijs, toevalligerwijs in hetzelfde gebouw als waar het oma ooit heeft gewoond, waar ze graag meer over wil weten. Haar kamergenote wordt Simone, die toevalligerwijs de kleindochter is van de vriendin van de oma van Harriet.Tja.
De oma van Simone weet nog alles van wat er in Parijs is gebeurd en verteld dit aan Simone, die het verteld aan Harriet. Ik vind dat allemaal wat te makkelijk en, nu ja, toevallig. Bovendien worden die verhalen van de oma van Simone verteld met dialogen, ook als die oma daar helemaal niet bij is geweest. Ik snap dat dat de structuur van deze literaire roman is, maar voor mij werkt dat niet, zo gaat dat niet.
Maar het verhaal krijgt wel vaart en is wel goed uit te lezen, wat ik dan ook gedaan heb. Nu mag ik het boek weer vrij laten!
Echt gebeurd is een podcast van een regelmatige verhalenmiddag in Toombler, waar mensen op een podium mooie, bijzondere of grappige verhalen vertellen over iets wat ze zelf hebben meegemaakt. Dat kan van alles zijn, een reis door Liberia, of een klein verhaal op het schoolplein, of de eerste deelname aan een poetryslam. In dit boekje zijn die vertelde verhalen uitgeschreven. Dat werkt echt goed.
To speak is to stumble, to hesitate, to detour and hit dead ends. To listen is straightforward. You can always just listen.
Een heel mooi verhaal over een arme dagloner in Japan na de oorlog. In het begin van het verhaal is hij een geest die ronddoolt in het Uenopark, waar hij de laatste jaren van zijn leven dakloos heeft doorgebracht. Dat hij een geest is is niet direct duidelijk, ik maak dat op uit de beschrijvingen. Hij herinnert zich zijn jeugd. Hij ziet zijn gezin amper, want reist door Japan op zoek naar werk. Hij woont in Fukushima (van de kernreactor) en werkt in Hokaido helemaal in het Noorden en later in Tokio, bij de bouw van de stadions van de eerste olympische spelen (die van Anton Geesink). Als zijn zoon op 21 jarige leeftijd overlijdt komt hij terug en bedenkt hij dat hij zijn zoon helemaal niet kent. Als hij het dodentablet van zijn zoon draagt voelt hij dat de wereld omgedraaid is, dat er geen zoon meer is die zijn tablet zal dragen bij zijn begrafenis.
Neither with this wake, nor tomorrow's funeral, nor the service forty nine days after his death are meant to pray for the repose of the deceased, to console or to mourn for them. No, we are here to express our gratitude for the connection that the deceased gives us to the Buddha.
Als zijn vrouw wat later ook overlijdt, wil hij zijn kleindochter niet tot last zijn en gaat naar Tokio, waar hij dakloos in het Ueno park woont. Als de nieuwe olympische spelen worden gehouden (die van corona) worden de daklozen uit het park gejaagd.
Hidden within today was a pas longer than the present.
Ik ben in Ueno park geweest, tijdens mijn reis in Tokio op de vouwfiets. Van het station herinner ik me niet veel, behalve de enorme vierbaansweg die ervoor lag waar ik overheen moest fietsen tussen de auto's, links. De daklozen waren toen al weggejaagd, want de olympische spelen waren bijna.
Ik heb er erg van genoten, zeker de dialogen, die hilarisch zijn. Mooi is haar interpretatie van een gedicht van E.E. Cummings, "to start, to hesitate; to stop" (dat ik niet kende, maar qua titel natuurlijk direct refereert aan de Coronacrisis, een titel die Ali Smith niet geeft en die je dus moet weten of zoals ik, tegenkomen), 'death in reverse', gevolgd door een hoofdstuk over haar relatie met haar vader, van het eind tot aan het begin. Zo gaat het het hele boek door, allerlei referenties, grapjes, spelende woorden, hoofdstuktitels die terugkomen. Soms had ik wel het gevoel als eerstejaars in een vierdejaars college te zijn beland. Het deel Curlew doet ook denken aan de film Parasite, ook over een huis dat door een familie wordt overgenomen.
Het deel Curfew over de vrouwelijke smid in de middeleeuwen, misschien de maker van het slot uit het eerste deel Curlew, dat tijdens de Corona pandemie speelt, vond ik prachtig.
Dit boek is vertaald. Dat leek me erg moeilijk bedacht ik tijdens het lezen. Misschien moet ik de vertaling kopen om te lezen. Maar gelukkig schrijven de vertalers er zelf over:
De verschillende verhalen op de werkplekken zijn maar los met elkaar verbonden, daardoor lijkt het meer op een verhalenbundel. Ik heb nog nooit een boek gelezen die eigenlijk alleen maar speelt op de werkplek. Ze doet wel dingen met vriendinnen, en heeft dus ouders, maar die zie je beiden nooit. Meestal speelt werk maar een marginale rol in romans, behalve als je bijvoorbeeld detective bent!
