En daarbij, de Israelische geijzelde jonge mannen waren niet te onderscheiden van Palestijnse jonge mannen
Dit boek begint als recognising the stranger, in dit geval een journalistiek project waarbij een Israelische en een Palestijnse journalist samen menselijke verhalen vertellen over gewone inwoners van Gaza, en die in een Israelische krant publiceren. Chaja Polak verbindt het leed van haar overleden man, die bijna zijn volledige familie verloor in de concentratiekampen, en de Palestijnse journalist, die zijn familie verloor bij een bombardement van Gaza na de aanval van Hamas. Zoals Isabella Hammad Said quootte: the consiousness of someone who is both inside and outside his or her community.
Mooi vond ik het hoofdstuk over haar man, die na de Tweede Wereldoorlog bij zijn eigen huis moest aanbellen. Daar lagen papieren van zijn in de concentratiekampen gedode moeder, papieren die hij zelf op de zolder had verborgen. Van de slager, die hem vast moest hebben herkend, maar niets zei, leende hij een ladder om in zijn eigen huis, dat omdat zijn familie was weggevoerd naar de vernietigingskampen leeg stond en bewoond werd door andere mensen die daar bleven, naar de zolder de klimmen om de papieren op te halen en het huis weer te verlaten.
Chaja Polak vertelt over haar moeizame contact met haar familie in Israel. Ze moet op eieren lopen. Haar nichten hebben nog geen ruimte voor enig ander leed dan dat van de Israelische mensen na de bloedige terroristische invasie in het Zuiden van het land. Ze krijgt een brief. De jonge links seculiere generatie in Tel Aviv staat nu pal achter het elimineren van Hamas. Op welke wijze dan ook. Hun ideeÉn zijn vergelijkbaar met die van Netanyahu-aanhangers. Alle linkse jogneren zijn van overtuiging veranderd na 7 oktober.
Wat ik ook niet wist en staat in dit eassy is dat tegelijkertijd met het verjagen van de Palestijnen van het Israelische gebied in 1948, evenveel Joodse mensen uit Arabische landen zijn verjaagd, ook hun eigendommen hebben moeten achterlaten. Die zijn gaan wonen op het Israelische grondgebied.
Ze schrijft over een artikel uit Foreign affairs. De cyclus van slachtofferschap en geweld moet worden doorbroken door druk van buitenaf, stellen de schrijvers. Druk van binnenuit, en van buiten, dus ook van ons. Ze stuurde het artikel naar haar familie in Israel. Die las het en antwoorde 'Hier heb ik meer tijd voor nodig.'
Wanneer een rechtvaardige in de hemel komt, vertelt de legende, is hij (of zij) zo koud geworden dat God deze mens moet verwarmen tussen Zijn eigen handen. Een enkele keer, vervolgt de legende, heeft Hij daar meer dan duizend jaar voor nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten