Dit is een uitgeschreven Edward S. Said lezing die Isabella Hammad gaf. Ik dacht eerst om het achter elkaar door te lezen, om het gevoel van de lezing te krijgen, maar het voordeel van een boekje is juist dat je het langzaam tot je kunt nemen. Bij zo'n lezing ben je na een kwartier de eerste stukken weer vergeten!
Isabella Hammad deconstrueert in deze lezing het woord recognising, herkennen, en het verwante woord recognition, erkenning. Recognising is volgens haar iets leren wat je eigenlijk al wist; HERkennen, opnieuw kennen, knowing again. Ze gebruikt hiervoor een quote van schrijver Javier Marias 'I did not want to know but I have since come to know.' Recognition, erkennen, is een verwant woord. Erkennen van veranderingen in wat je vindt, maar ook erkennen van een staat, in dit geval Palestina. In real life, shifts in collective understanding are necessary for major changes to occur, but on the human, individual scale, they are humbling and existentially disturbing, stelt ze. To induce a person's change of heart is different from challenging the tremendous force of collective denial. Toch begint het daar, heb ik daarbij in de kantlijn geschreven. Want zoals Isabella Hammad zelf ook schrijft: We are in new territory now. The Palestinian struggle for freedom has outlasted the narrative shape of other anti-colonian liberation movements [...] and it is becoming more difficult to hold fast to the old narratives about the power of narrative. Ik denk dat we daar zijn, een nieuwe generatie van mensen, die minder koloniaal kijken naar Israel, (the establishment of the Israely state as an essentially European project in the middel East, die was both fuelled and justified by a history of European racism and antisemitism) maar meer naar het hier en nu.
Dat brengt ons bij Said, waar Isabella Hammad haar lezing mee begint, want Saidlaat ons kijken naar the relationship between European traditions, literary and otherwise, and the operations of imperial power. Humanisme, had in zijn ogen een exclusionary, bourgeois European and largely male origins, en had to cross boundaries between cultures and disciplines.
We moeten niet denken dat Israel een normale democratie is. Isabella Hammad stelt dat Israelis live in a militerisead society in which dissent is punished. Volgens haar ligt de toekomst van het Palestijnse vraagstuk op dit moment niet in de regio zelf, het is bound up with the domestic politics and histories of a handful of countries, mostly the Unites States, The UK, France and Germany. Maar 'the West is stuck in a loop, always looking at the past (displaced into language) istead of that of the present (comminicated in images) from which they want to look away, schrijft ze in het nawoord.
Toch maakt Isabella Hammad de kwestie ook klein en menselijk. It is a familiar repeating tragedy of living in a constant state of fear of having your home destroyed, of losing loved ones or you own life to bombs dropped from the sky from which there is no shelter. Toch zo stelt ze, wordt er gevraagd van Palestijnen om een menselijk verhaal te vertellen dat Westerse mensen leert begrijpen, zodat die dan het toneel kan opkomen als een held of een soort godheid die de situatie oplost. Iets wat zwarte mensen ook zeggen over rascisme.
Ze eindigt weer met Said: 'in our age of vast population transfers, of refugees, exciles, expatrates and immigants, it can also be identified in [...] the consiousness of someone who is both inside and outside his or her community.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten