To speak is to stumble, to hesitate, to detour and hit dead ends. To listen is straightforward. You can always just listen.
Een heel mooi verhaal over een arme dagloner in Japan na de oorlog. In het begin van het verhaal is hij een geest die ronddoolt in het Uenopark, waar hij de laatste jaren van zijn leven dakloos heeft doorgebracht. Dat hij een geest is is niet direct duidelijk, ik maak dat op uit de beschrijvingen. Hij herinnert zich zijn jeugd. Hij ziet zijn gezin amper, want reist door Japan op zoek naar werk. Hij woont in Fukushima (van de kernreactor) en werkt in Hokaido helemaal in het Noorden en later in Tokio, bij de bouw van de stadions van de eerste olympische spelen (die van Anton Geesink). Als zijn zoon op 21 jarige leeftijd overlijdt komt hij terug en bedenkt hij dat hij zijn zoon helemaal niet kent. Als hij het dodentablet van zijn zoon draagt voelt hij dat de wereld omgedraaid is, dat er geen zoon meer is die zijn tablet zal dragen bij zijn begrafenis.
Neither with this wake, nor tomorrow's funeral, nor the service forty nine days after his death are meant to pray for the repose of the deceased, to console or to mourn for them. No, we are here to express our gratitude for the connection that the deceased gives us to the Buddha.
Als zijn vrouw wat later ook overlijdt, wil hij zijn kleindochter niet tot last zijn en gaat naar Tokio, waar hij dakloos in het Ueno park woont. Als de nieuwe olympische spelen worden gehouden (die van corona) worden de daklozen uit het park gejaagd.
Hidden within today was a pas longer than the present.
Ik ben in Ueno park geweest, tijdens mijn reis in Tokio op de vouwfiets. Van het station herinner ik me niet veel, behalve de enorme vierbaansweg die ervoor lag waar ik overheen moest fietsen tussen de auto's, links. De daklozen waren toen al weggejaagd, want de olympische spelen waren bijna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten