Deze nieuwe roman van David Mitchel speelt in de psychedelische jaren zestig (zie de cover). Het is een heerlijk lezende roman over de vier bandleden van de fictieve band Utopia Avenue, die in 1967 en 1968 twee lp's uitbrengen. Het schrijfplezier spat ervan af, en daarmee ook mijn leesplezier. Qua vorm is de roman interessant. Het bestaat uit twee grote delen met de lp-titels, en ieder hoofdstuk is een song van de lp. Dat hoofdstuk is geschreven met de stem van de schrijver van de song. Je ziet de band langzaam bekender worden, de bandleden groeien. Het is het echte bandleven, met een crappy busje die niet harder dan zestig kan alles zelf inladen en naar een met dertig man bezette club rijden om te spelen. Als ze bekender worden worden ze voor het eerst gedraaid op de radio, krijgen ze hilarische tv interviews en feestjes met allerlei cameo's van bekende artiesten uit die tijd. Aan het eind van het boek ken je niet alleen de leden van de band, maar ook hun nummers. je weet als het ware hoe ze klinken, waar de solo's zijn, welke instrumenten zijn gebruikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten