Arctisch dagboek - Jelle Brandt Corstius

Dit boekje kon je vorige boekenweek kopen van twee euro vijftig. Het is een prettig lezend boekje voor een paar uur. Ik herken er veel van tijdens mijn reizen, die niet zo avontuurlijk zijn, en ook niet door moeilijke landen.
Jelle vertelt over hoe zijn liefde voor reizen is ontstaan, als kindje met de bosatlas gefascineerd door landen. Zo is dat ook bij mij begonnen, voor ik echt durfde te reizen.
Hij vertelt verder over Parralelle Jelle, de Jelle die wel goed kan omgaan met de andere reizigers en die wel de juiste antwoorden weet te geven en niet teruggetrokken wil leven, iets dat ik ook erg herken. Maar op het moment dat het gesprek met een medereiziger wèl ergens over gaat, over zijn moeder die de medereizigster nog gekend heeft, is het ook niet goed: 'Ik sta hier met iemand die mijn moeder beter heeft gekend dan ik.'
Mensen zijn inderdaad iritant, als ze lezingen afkraken omdat ze vinden dat ze wel zo ontwikkeld zijn dat het dieper kan, of de foto's van een prijswinnende fotograaf afkraken met de opmerking dat ze een vriendje hebben die goede foto's maakt en die de volgende keer wel mee moet. Maar zelf doet Jelle Brandt Corstius niet heel veel anders als hij de medereizigers die een excursie maken naar een volgens hem onbetekenend onbewoond eiland maken belachelijk maakt. 

Tsomo's karma - Kunzang Choden

Het boek speelt in het begin in het rurale Bhutan, waar familiebanden nauw en overheersend zijn, net als mannen. Het vertelt het verhaal van Tsomo. Bij haar geboorte worden haar sterren gelezen en daaruit blijkt dat ze ver zal reizen. Haar moeder neemt dit met een korreltje zout, want waarheen kunnen vrouwen reizen? Maar haar leven brengt Tsomo door Bhutan, Nepal, India en Tibet. Op zoek naar haar spirituele leven zit haar Aardse leven toch behoorlijk in de weg. Tsomo wil graag leren lezen en schrijven, maar dat leert haar vader, een godsdienstonderwijzer, haar niet, want daar hebben vrouwen niets aan. Hoe zou ze dan ooit een spiritueel leven kunnen leiden? Haar eerste man komt bij hun wonen, en legt het aan met haar zus, die hij bezwangerd. Ze moet hem maar delen, vinden man- en zuslief.
Uiteindelijk besluit Tsomo haar man, en daarmee dus dorp en familie, te verlaten en komt ze terecht in Thimphu, de hoofdstad van Bhutan, waar ruraal achterland en Westers India elkaar treffen in de bouw van een snelweg (jaja), die tientallen jaren niet door auto's bereden wordt omdat bijna geen Bhutaan die heeft.Twintig jaar later komt Tsomo weer terug in de stad. Overal toeteren de auto's en snellen ze over de weg, die Tsomo inmiddels zonder angst kan oversteken; ze heeft inmiddels vaker drukke straten overgestoken.
Het is een typisch Oxfam Novib boek, met verklarende woordenlijst achterin, maar wel een van de betere vind ik, ik heb het met plezier gelezen. Het is geen hogere literatuur, geen ingwikkelde structuur of schrijfstijl, gewoon simpel een verhaal van een vrouw in de Himalaya.

Project X Cup noodle - Tadashi kato

Een manga over de ontwikkeling van jaja, de Cupnoodles! Comfortfood voor iedere student ter wereld, en sinds niet zo lang ook hier in Nederland te koop bij de supermarkt. Een aantal ontwikkelingen zie je achter elkaar; de verpakking die zowel container als kooktoestel is, de ontwikkeling van de noodles zelf, die speciaal ontworpen zijn om in de container in drie minuten klaar te zijn, de topping, vooral de zoektocht naar de beste garnaal, een vorm van Cup Nodles die we hier in Nederland dan weer niet hebben, en de eerste verkoop in het winkelgebied van Osaka, dat toen net alleen voor voetgangers was.
Ik vond een maand geleden op het internet het Cup Noodle museum en vertelde de wereld via Facebook dat ik daar heen wilde. Daar zal het voorlopig niet van komen, het ligt aan de andere kant van de wereld, dus deze manga is voor nu the next best thing. Ik was dan ook erg blij dat er aan het eind foto's in staan van het Cup Noodles museum!

The paying guests - Sarah Waters

Veel mensen die ik ken houden erg van Sarah Waters en het wordt me vaak aangeraden te lezen. Eerder heb ik daarom The little stranger van haar gelezen, en dat vond ik wel een mooi tijdsbeeld, maar ook saai. Nu was Sarah Waters pas geleden in mijn boekwinkel omdat ze een nieuw boek uit had, en dat was de reden het nog eens te proberen.
Saai kun je deze roman niet noemen, hij is mooi geconstrueerd, zodat je naar het einde toe wilt lezen. Omdat je het verhaal ziet van de ogen van Frances en daardoor gegevens mist, blijf je je afvragen of wat je denkt ook echt klopt. Wel had ik moeite met de romantiek, die ik vrij kinderlijk vond. Liefde die overweldigd is goed, maar ik vond dat de twee hoofdpersonen heel naief in hun gevoelens. Ik had ergens in het midden nog steeds het gevoel dat de naiviteit van Frances werd uitgebuit, een gevoel dat Sarah Waters ook gebruikt, later in de roman, maar dat is toch niet zo, blijkt in het eind, dat ook wel erg veel twee mensen lopen de zonsondergang tegemoet feeling heeft. Maar goed, het was spannend en was erg Dowton Abbyesk, dat vergoed veel.

Bloedmobiel - Seada Nourhussen, Jan-Joseph Stok

Beste Seada Nourhussen,

'Volgens de mensen die er verstand van hebben, hoef ik me niet schuldig te voelen' (over mijn mobieltje - iiwi), schrijf je in de laatste alinea van je boek. Ik ben het daar toch niet helemaal mee eens.
Om te beginnen heb je, schrijf je zelf in het eerste hoofdstuk van je boek, niet één, maar meer mobieltjes. En ik denk dat het daar al begint. De jacht op Coltan en casseriet is heftiger omdat we met zijn allen meer mobieltjes hebben dan we met zijn allen zijn. Bovendien kopen we ook nog eens iedere twee jaar een nieuwer model, want nu zijn ze nog schattiger. Ik denk dat we moeten beginnen met de vraag of dat nodig is.
Ook jij kunt zien, net als ik, dat er een enorm verschil is tussen de, overigens prachtige, foto's bij het laatste hoofdstuk en de foto's bij de eerdere hoofdstukken. Je kunt duidelijk zien dat de mensen medewerkers zijn van het bedrijf, helmen en veiligheidsbrillen dragen en een goed uniform hebben, in tegenstelling tot de jongeren uit de eerdere foto's, die hun eigen shabby broek dragen en een banada om hun hoofd hebben. Maar er zijn ook corruptieproblemen bij de andere mijn, zeg jij dan, en de inwoners van het dorp moeten ook overleven. Dat is zeker waar, maar verandering begint ergens, en dat is bij de mijner normale werkomstandigheden bieden, en een reëel loon. Dat is dus mogelijk, en dat dat op de andere plekken niet gebeurt is omdat daar krachten aan het werk zijn die dat niet mogelijk maken, krachten die wij financieren met het kopen van onze mobieltjes, omdat wij ons niet schuldig hoeven te voelen.
Uiteindelijk draait het om transparantie, zeg je in het laatste hoofdstuk. Maar transparantie wordt snel een dooddoener, dat blijkt ook wel uit de uitspraken van Nokia, die via tussenhandelaren coltan koopt en dus 'geen illegaal gedolven mineralen' aanschaft. Er zitten wel 8 lagen tussen de mijn en Nokia, aldus henzelf. 'De uitdaging zit aan de onderkant van de keten' heet dat dan, en dat is wederom een eenvoudige manier om verder te kunnen gaan waar we mee bezig zijn, zonder ons te hoeven bekommeren hoe we dat doen.Bij de eerste laag worden je handen niet vuil.
De uitdaging zit volgens mij in dat we ons allemaal verantwoordelijk moeten voelen, en daar binnen onze mogelijkheden naar moeten handelen. Wordt Congo een prachtig vredelievend land met voeldoende voedsel als we dat doen? Vast niet, zeker niet zomaar. Maar zolang we doorgaan zoals we gaan heeft het land überhaupt geen kans van slagen.

met vriendelijke groet,
iiwi