Ik heb het allemaal wel eens beter gelezen, kartonnen dozen of De helaasheid der dingen, maar het boek heeft ontegenzeggelijk een prettige leesstijl. Ik heb het dan ook in drie dagen uitgelezen. Het is een soort herinneringsroman, en zoals herinneringsromannen zijn is het soms nogal fragmentarisch. Goed beschreven vond ik de pesterijen en de schaamte, dat was ik nog niet vaak eerder op een manier die naar de werkelijkheid proeft tegengekomen. David Mitchell beschrijft het wel in Dertien, maar er zit altijd een soort literair sausje overheen. De scenes uit dit boek zijn wel wat ik me herinner, de vaste gang, het niet op willen vallen en met iedere beweging die je doet ervoor willen zorgen dat je niet opvalt, de schaamte voor jezelf, de schaamte van je ouders, de mannelijke sfeer van het boerengebied.
Er staan dingen in die verhaaltechnisch niet kloppen; zijn eerste experimenten met sex doet Eddy als hij negen of tien is. Dat is voor wat hij dan doet erg jong, en als je de dingen en de leeftijden in de roman chronologisch op een rij zet, zou hij twaalf moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten