Een vrouw op de vlucht voor een bericht -David grossman

Dit was het dikste boek dat ik in de boekenkast had staan, niet qua bladzijden, maar qua centimeters, en zo bleek, ook qua inhoud. Het is allemaal prachtig, de manier waarop Grossman Ora berschrijft, en met haar de gekte om te proberen een gezin in stand te houden in 'dit land', dat Israel is. Maar het is ook veel, al die emoties, die gevoelens voor haar kinderen die langzaam opgroeien, de gekte die in haar ontspoort als ze voortdurend de bus neemt door Jeruzalem, terwijl iedereen op zijn hoede is voor een volgende aanslag.
Het boek gaat eigenlijk over het behouden van een gezin, de liefde voor je kinderen, je huis, liefde voor kleine dingen die je gezin doet, het opgroeien van je kinderen, het zijn van ouder, in een land dat constant in oorlog is. Hoe stel je je daar tegen te weer als je kinderen opgeroepen worden voor dienst, of zelf besluiten een extra periode in dienst te blijven, omdat de intifada uitbreekt?
De scenes zijn soms lang, Ora heeft alle herinneringen, hoe klein ook, nodig om zichzelf en in haar idee haar zoon te beschermen. Haar reisgezelf is lethargisch, leeft omdat hij niet is gestorven, dat maakt de scenes in hunzelf gekeerd, heel klein, ommuurd, hoewel ze toch ook een heel land en een heel leven omvatten.
Nu iets met iets minder, hoop ik.
Ik heb dit boek gekregen in de OBCZ, daar zal ik het terugzetten.