Dat was een verrassend boek. Ik had het uit mijn boekenkast gepakt als tussendoorboek, lekker lezen zonder nadenken, maar het bleek een erg mooi geschreven boek dat tot nadenken uitnodigd. Vooral het derde deel, 'De namen der dingen', waarin de wat sociaal moeilijke Daniel Rooke, een astronoom die bij de marine aangemonsterd heeft op de Sirius, het eerste schip met Britse gevangen dat op Australië aankomt om de nieuwe kolonie te bevolken, leert hoe taal een verbondenheid schept tussen mensen, is mooi verbeeld. Rooke wil de taal van de Aboriginals uit het gebied leren, net zoals het aboriginalmeisje Tagaran zijn taal wil begrijpen. In dit proces van zoeken naar elkaars woorden ontstaat een innige intimiteit tussen hen. "Het leren van een taal was geen kwestie van het verbinden van twee willekeurige punten door middel van een lijn. Het was een sprong naar binnen bij de ander."
Omdat ik hem zo mooi vind, ook de Engelse cover van dit boek:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten