Tom Lanoye beschrijft met liefde maar ook hartverscheurend en met humor het leven van zijn moeder, een amateur actrice die juist door een beroerte haar taal verliest. Hij beschrijft het leven van het slagersechtpaar, verstrengeld in hun huwelijk en hun leven in de volkswijk, hun beslommeringen, het gekibbel, haar hang naar aandacht, altijd zij, zo komt zij tot leven in de roman. Haar aftakeling in het verpleeghuis en de zorg die de familie haar biedt, ondanks dat zij ook ergens beseffen dat het niet beter wordt, is schrijnend pijnlijk. Ergens hoop je dan alleen maar dat het nooit zo zal worden. Ik vond het ook wel heel erg egomaan, erg met zichzelf bezig, soms, maar daardoor voelt het ook echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten