De Volkskrant Leesclub: Cliënt E. busken

Voor de Volkskant leeclub heb ik dit boek gelezen. Onze eindopdracht was een kleine recensie te schrijven van minder dan 250 woorden. Dit is de mijne, nav de review op dit blog:

'Al die langsstuivende gedachten ritselen als weggewaaid papier'. Arme E. Busken, een oude man in een zorgcentrum. Hij praat niet, hoort niets, of misschien wel. Maar in zijn geest dwarrelen allerlei woorden en zinnen. Tot meneer Busken dringt niks meer door. Welk een grove misvatting. Hij wil niets. Hij wil een sigaret roken. Hij heeft er nog maar twee, daarna wordt het afkikkeren. De hele roman beslaat en dag in het verzorgingshuis, van de nieuwe verzorgster tot de barbecue in de avond. Verder gebeurt er niets, en is de roman alleen de gedachtestroom van E. Busken. E. Busken zit vastgegord in zijn rolstoel, de lezer zit vastgegord in zijn gedachten. Zijn stream of consciousness verrijkt de Nederlandse taal. Prachtige zinnen, heel ritmisch. Zet er een beat onder en het is hip-hop.
Waar de zorgverleners buiten E. Buskens hoofd zitten, en niet weten wat er in hem omgaat en wat ze moeten doen, zitten wij, de lezers volledig in zijn hoofd. Maar veel meer over hem te weten komen wij lezers ook niet. E. Busken is de onbetrouwbaarste der onbetrouwbare vertellers. Er zijn wat glimpen van een verleden, maar ook dat wordt niet zeker. Wat zeker is is dat alles wat E. Busken denkt niet de waarheid is en daarmee blijven alleen de gedachten over. Maar wat voor gedachten toch, wat voor in prachtige taal uitgesponnen gedachten. Je voelt de man in totale verwarring, de gedachten die herhalen en stoppen, de eigen tijd waarin hij leeft.