vogels zonder vleugels - Louis de Bernières

Verliefd zijn is over het algemeen het ergste wat een man of vrouw kan overkomen, en wanneer het gebeurt, kijken we er allemaal hoofdschuddend naar, en danken we god dat het ons nooit is overkomen, en bidden we dat het onze kinderen nooit moge overkomen.

Ik heb dit boek meegenomen uit een little free library, omdat het me een lekker leesboek leek over een groep dorpsbewoners in de Ottomaanse cultuur van de 19e eeuw, die met elkaar overhoop liggen, elkaar liefhebben, trouwen, kinderen krijgen, relaties hebben. Dat is ook zo, maar het is ook een gruwelijk boek. Vooral de delen met beschrijvingen van Gallipoli grepen me erg aan. Op andere plekken in het verhaal is er nog iemand om je aan vast te klappen, iets dat nog ergens leuk is, iemand, terwijl in de delen over Gallipoli er alleen gruwelijkheid lijkt te bestaan. De aanval van Griekenland op Turkije en de grote volksverhuizing na de oorlog ken ik uit een ander boek, Middlesex van Jeffrey Eugenides begint er mee.

'Zijn de Grieken Ottomanen net als wij?'
'Nee, vanaf nu zijn jullie Grieken, en geen Ottomanen. En wij zijn ook geen Ottomanen meer, wij zijn Turken.'

Ik had het gevoel dat er geen eind lijkt te kunnen komen aan de gruwelijkheden die wij mensen elkaar aan kunnen doen.

Dan hoor je vaak de vogels luid en duidelijk zingen, want ze zeggen tegen elkaar: 'Wanneer die mensen hier weg zijn, dan zal dit land weer van ons zijn,'

Nu mag dit boek verder als bookcrossingboek, en ga ik een boek uitzoeken waar geen oorlog in zit.