Ik ben hier met volle moed aan begonnen omdat ik
Laten wij aanbidden van haar zo'n mooi boek vond. Ik kreeg daar helemaal weer het gevoel van de eerste overweldigende liefde van. Maar bij
De kraaien zullen het zeggen had ik eerder het omgekeerde; ik vond geen van de personages erg aardig. Dan zijn 800 pagina's lang! Ik heb doorgelezen omdat ik begreep dat Madeleine uiteindelijk volwassen zou worden, en dacht dat ik haar dan beter te pruimen zou vinden, maar dat was niet zo. Ook als volwassenen en ouderen vond ik ze gewoon allemaal niet zo aardig, maar ja, toen was ik al op pagina 500 of zoiets. Zo werd dit boek zo'n feestje waar je niet bij weg kunt, maar waarvan niemand het licht uitdoet.
De scene van de drie meisjes aan het eind vond ik wel wer erg indrukwekkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten