The luminaries draait om twaalf personen uit het goudelversstadje Hokitika eind 1800. Zij zijn de twaalf sterrenbeelden. Zij hebben allemaal een deel van de informatie over een gebeurtenis in het stadje. Een rijke gouddelver is spoorloos verdwenen, een armlastige squatter is dood gevonden, met een enorme rijkdom aan goud in zijn huis, en een hoertje wordt bewusteloos gevonden op straat. Dan zijn er zeven mannen die iets te maken hebben met deze gebeurtenissen. Zij vormen de planeten die in de sterrenbeelden ronddraaien. De komst van een nieuwe man in het stadje, hij symboliseert de planeet Mercurius, zet alles in beweging. De twaalf mannen hebben een relatie met de acht andere mannen, en naarmate de maanden verstrijken, komen de planeten in andere sterrenbeelden te staan en veranderen daarmee de relaties tussen de acht en de twaalf.
Dit klink geforceerd, maar dat wordt het nergens. Plot en constructie vullen elkaar aan. Zo blijft het verhaal spannend en vol vaart, terwijl je voortdurend bezig bent de puzzel van de astrologie op te lossen. Zo staat er bij ieder hoofdstuk een kaart van de hemel, met symbolen voor de planeten. Wie welke planeet symboliseert en hoe die in verhouding staat tot het sterrenbeeld, komt naar voren in de hoofdstukken. De personages zijn geweldig, de schrijfstijl mooi, en zo blijft het boek boeiend. De personages beslaan een staalkaart aan mensen die op dat moment in Nieuw-Zeeland woonden, blanken, een Maori, Chinezen.
Een andere constructie zijn de delen. Het boek bestaat uit 12 delen, die steeds korter zijn. Het eerste deel beslaat een massieve 365 bladzijden, het laatste deel 1.
Eigenlijk is de plot een grote scherts, 800 pagina's lang,waarin je steeds blijft meegaan, steeds in je hoofd de twintig gekleurde ballen in de lucht houdt en mee jongleert met Eleanor Catton. Prachtig boek, volkomen terecht winnar van de bookerprize van 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten