Picnic at Hanging Rock - Joan Lindsay

In essentie is dit boek een mysterie dat nooit wordt opgehelderd. Voor mij had het mysterie zonder het laatste hoofdstuk (17, want er is ook een hoofdstuk 18 dat de schrijfster zelf heeft weggelaten) gekunt. Dat laatste hoofdstuk maakt het eigenlijk een soort horrorverhaal.
Er zitten allerlei bovennatuurlijke verwijzingen in, de tijd, de tikkende klokken, de rots. Maar in essentie is het voor mij een boek over een einde en een nieuw begin. Op allerlei niveaus komt dat terug. De verdwijning van de meisjes is voor iedereen in het dorp een eikpunt, het moment waarop zij met zichzelf in het reine moeten komen, opnieuw moeten beginnen. Het gaat over het verlies van je jeugd, het beginnen met volwassenheid, de spanning tussen het nog kind zijn, maar al volwassen moeten zijn, de liefde en beginnende sexualiteit, het verlies van onschuld, ouderdom, maar ook het langzame kapot gaan van de Engelse koninkrijk in een vreemd land, dat zijn eigen cultuur krijgt, niet meer Engels is, maar toch een band houdt met Britannië. Het gaat over het verlies van geloof en het vinden van levensdoel. "Everything begins and ends at exactly the right time and place.
Dit alles bereikt zijn hoogtepunt op dat ene moment, de picknick bij Hanging Rock. De rots speelt een zeer speciale, bovennatuurlijke rol, als een levende entiteit, zoals de Abopriginals hem zien. Op die manier gaat de roman ook over het einde van het oude Australië van de Aboriginals.