Picnic at Hanging Rock - Joan Lindsay

In essentie is dit boek een mysterie dat nooit wordt opgehelderd. Voor mij had het mysterie zonder het laatste hoofdstuk (17, want er is ook een hoofdstuk 18 dat de schrijfster zelf heeft weggelaten) gekunt. Dat laatste hoofdstuk maakt het eigenlijk een soort horrorverhaal.
Er zitten allerlei bovennatuurlijke verwijzingen in, de tijd, de tikkende klokken, de rots. Maar in essentie is het voor mij een boek over een einde en een nieuw begin. Op allerlei niveaus komt dat terug. De verdwijning van de meisjes is voor iedereen in het dorp een eikpunt, het moment waarop zij met zichzelf in het reine moeten komen, opnieuw moeten beginnen. Het gaat over het verlies van je jeugd, het beginnen met volwassenheid, de spanning tussen het nog kind zijn, maar al volwassen moeten zijn, de liefde en beginnende sexualiteit, het verlies van onschuld, ouderdom, maar ook het langzame kapot gaan van de Engelse koninkrijk in een vreemd land, dat zijn eigen cultuur krijgt, niet meer Engels is, maar toch een band houdt met Britannië. Het gaat over het verlies van geloof en het vinden van levensdoel. "Everything begins and ends at exactly the right time and place.
Dit alles bereikt zijn hoogtepunt op dat ene moment, de picknick bij Hanging Rock. De rots speelt een zeer speciale, bovennatuurlijke rol, als een levende entiteit, zoals de Abopriginals hem zien. Op die manier gaat de roman ook over het einde van het oude Australië van de Aboriginals.

Didar & Faroek - Sana Valiulina

Sana Valiulina is van Tartaars Estse komaf, als zoiets al bestaat. Zij studeerde in Rusland en verhuisde naar Nederland. Daar schreef ze deze roman, op de shortlist van de Libris literatuurprijs, in het Nederlands.
Het boek gaat over een enorme geschiedenis, van de opkomst van Stalin en de Tweede wereldoorlog, die de hoofdpersonen vermorzeld. De geschiedenis speelt de hoofdrol, de personen komen slechts langs in die geschiedenis. Dat is jammer. Zo lees van van alle brieven die Didar en Faroek geschreven hebben er maar twee, die allebei niet verstuurd zijn. Het magische van de stier, de sterren en de slang vind ik ook niet helemaal uit de verf komen; Didar neemt de kracht van de stier in het hoofd van Faroek in, als de stier verdwijnt. Maar hoe dat nu kan? Faroek heeft van Didar alleen haar schoenen gezien, want hij zat onder de tafel. Toch zit Didar als kracht in Faroek, terwijl ze pas na de oorlog met elkaar gaan corresponderen. Hoe komt zij daar?
Didar wil de echte Faroek leren kennen, die zij alleen van hun brieven kent. Ik ben het met die constatering niet zo eens. Voor mij is de echte Faroek de persoon uit die brieven. Misschien, bedenk ik nu, is dat wel de reden waarom je die brieven niet leest. In deze geschiedenis is er geen plaats voor echte personen, dat komt pas als de tijd dat weer toestaat. De geschiedenis is te overweldigend.

Heart of darkness - Joseph Conrad

Een moeilijk boek om te lezen. Meestal kwam ik niet verder dan vijf of tien pagina's per dag. Mijn stemming is soms erg beinvloedbaar door een boek, en ik voelde me vreemd en delusional, ik werd koortsig van de woorden.
Congo was een vreemd land, min of meer een groot productieveld. Dat is het nog steeds denk ik, nu er het spul dat we nodig hebben voor onze blackberry's er gemijnd wordt, hoewel we er natuurlijk voor oppassen dat het zo opzichtig gebeurd als in de tijd van de Belgische kolonie.
Terwijl ik het las dacht ik hoe erg dit lijkt op de nadagen van onze VOC kolonie in Indië, waar mensen heen gingen om rijk te worden, alleen maar om dicht bij de specerijen (in Congo was dat toen ivoor) te zijn in de hoop dat er wat restjes vanaf vielen om in te graaien. Een grote frauderende smeltpot.
De wereld van de Congo leek compleet afgesloten van de werkelijke wereld waarin zij zich bevond, met eigen ongeschreven regels, graaien en frauderen, waarbij degenen die er waren alleen maar aan zichzelf en hun eigen rijkdom dachten. Zij raakten compleet verwijderd van de normale normen en waarden, en vonden het graaien en frauderen heel normaal. Dat was hun wereld geworden. Ik maakte snel de link de kantoren van de huidige grote banken...

Winternacht - Arnaldur Indridason

Ik ben met dit boek begonnen op de Vulkaan Vulcano, tijdens mijn vakantie, en heb het uitgelezen op de terugreis. Dit is het boek voor Doodskap en verklaart wat van de gebeurtenissen in dat boek. Ik heb Doodskap dus eerder gelezen en wist dus al wat er met dat deel van het boek ging gebeuren.
Ik vond dit een van de beste delen uit de Erlendurreeks. Erlendur loopt met gebogen hoofd door de koude donkere natte straten van Reykjavik. Hij praat met mensen, denkt na over zijn jeugd en het drama wat er gebeurd is. Zijn collega's en zijn kinderen proberen er met hem over te praten, maar hij blijft gereserveerd. De moord is niet meer dan toeval, omdat er niets te doen was. Een thriller, prachtig in zijn kleinheid.