Lees-challenge

Ik doe dit jaar een leeschallenge. De bedoeling is om 6 boeken uit 6 landen uit ieder continent te lezen. Dat gaat mij niet lukken, maar dat mag de pret niet drukken. Je kan dit op allerlei manieren doen (uitgegeven in, woonplaats auteur) en ik heb gekozen om het land waar het boek zich afspeelt te tellen. Het land moet wel een rol spelen in het boek om het voor mij mee te laten tellen. Alleen er afspelen is niet genoeg. Ik heb tot zover gelezen voor deze challenge:

Europa:
Engeland: De roman in de viool - Natasha Solomons
Portugal: Het schijnbestaan - José Caramago
Nederland: Bonita Avenue - Peter Buwalda
Spanje: Winter in Madrid - C.J. Sansom

Azië:
India: A suitable boy - Vikram Seth
Maleisië: De rijstmoeder - Rani Malicka
China: Het rode korenveld - Mo Yan
Japan: De olifant verdwijnt / Slaap - Haruki Murakami
Indonesië: Max Havelaar - Multatuli

Noord Amerika:
VS: Parrotfish - Ellen Wittlinger
Trinidad: Een huis voor meneer Biswas - V.S. Naipaul

Zuid Amerika:
Colombia: De kroniek van een aangekondigde dood - Gabriël Garcia Marquez
Chili: Het huis met de geesten - Isabel Allende

Afrika:
Mali: Het negerboek - Lawrence Hill
Algerije: De vreemdeling - Albert Camus
Zuid Afrika: Een jongensvriendschap - Michiel heijns

Oceanië:
Australië: Het verre paradijs - Kate Grenville
Bougainville: Meneer Pip - Lloyd Jones

Max Havelaar - Multatuli

Ik heb heel erg genoten van dit boek. Zo blijkt maar weer hoe ondoordacht ons literatuuronderwijs is. Dit boek is een soort verplichting op de literatuurlijst, maar als ik het daadwerkelijk gelezen had op 16-jarige leeftijd, had ik het oersaai gevonden en alle humor en stijlovergangen gemist. Het enige deel van Max Havelaar dat echt verhalend is, is het verhaal van Saidjah en Adinda, wat eigenlijk een kort verhaal is binnen het raamwerk van de roman. Ik heb gelezen dat vooral dit deel en de toespraak van Max Havelaar aan de regenten in Indonesië zelf gelezen wordt. Die delen passen bij een beleving van overheersing waartegen in opstand is gekomen om de vrijheid te krijgen van een eigen land, logischerwijs hoe de geschiedenis in Indonesië vooral beleefd wordt.

Misschien is het toch beter om een boek te lezen als je er aan toe bent. Nu was ik gelijk gegrepen door de humor in het boek, de ijdelheid van Batavus Droogstoppel, die zowel de typische handelaar is als een soort raamwerk voor de mening van de gemiddelde hardwerkende Nederlander, de brievenroman die het boek aan het eind wordt, wat precies past in de meer pamfletachtige toon die het daar aanslaat. Ik ben blij dat ik dit boek nu gelezen heb.

Haruki Murakami

is een van mijn favoriete schrijvers. Maar altijd als ik moet bedenken waarom, wat zijn romans betekenen, dat kom ik er niet uit. Maar nu heb ik in een blog http://www.newyorker.com/online/blogs/books/2012/08/everything-is-fiction.html#ixzz23Ei6ckMn gelezen waar volgens mij zijn schrijven om draait:
'I mean that—everything is fiction. When you tell yourself the story of your life, the story of your day, you edit and rewrite and weave a narrative out of a collection of random experiences and events. Your conversations are fiction. Your friends and loved ones—they are characters you have created. And your arguments with them are like meetings with an editor—please, they beseech you, you beseech them, rewrite me. You have a perception of the way things are, and you impose it on your memory, and in this way you think, in the same way that I think, that you are living something that is describable. When of course, what we actually live, what we actually experience—with our senses and our nerves—is a vast, absurd, beautiful, ridiculous chaos.'

Meneer Pip - Lloyd Jones

Het was een korte wandeling van het gemeentehuis naar de top van de heuvel, en onderweg realiseerde ik me dat we dezelfde route volgden die Pip had genomen om langs te gaan bij Juffrouw Havisham. De route die ik al kende, want ik had hem als hartstochtelijke lezeres op een eiland aan de andere kant van de wereld al eerder gelopen.

Naar aanleiding van het boek Meneer Pip wordt er op dit moment een bibliotheek gebouwd op het eiland Bougainville in de Grote Oceaan onder leiding van de auteur Lloyd Jones zelf.
De bibliotheek is de grootste culturele investering op het eiland sinds het einde van de burgeroorlog. Naar planning zal de bibliotheek eind 2012 open gaan. Het de bedoeling dat deze nieuwe culturele plaats een ontmoetingsplek zal worden voor de lokale bevolking. In de bibliotheek zullen ruim 15.000 boeken worden gehuisvest.

http://bougainvillelibrary.org.nz/
en
http://www.listener.co.nz/lifestyle/redeveloping-bougainville/

Ik ben nog nooit op Bougainville geweest, maar ik heb gelezen over die plaats. Ik heb als lezer in een nat landje aan de andere kant van de wereld een stukje van de jungleweg in Bougainville gelopen. Ik heb genoten van dit boek op vele manieren. Het is een boek over opgroeien, het genot van verhalen en lezen, over de beestachtigheid van mensen in oorlog en hoe het alles verandert, over hoe niets is wat het lijkt en wat we zeggen en over leven op een eiland. Het is ook een boek over geen plek kunnen vinden in je eigen leven, reizen en ergens wortelen. Ik heb nooit Dickens gelezen btw, ik geef de schuld aan A Christmas Carol.

Een huis voor meneer Biswas - V.S. Naipaul

Ik heb het boek niet helemaal gelezen. Dat lag niet aan het boek. Maar ik werd diep in mezelf gekeerd en somber van het verhaal. Meneer Biswas wil een plek voor zichzelf, zijn eigen kano varen, zoals hij dat zegt. Hij is min of meer per ongeluk in een familie getrouwd die hem overheerst en onder die druk wil hij uit. Voor zijn vrouw is het nog erger. Zij is afhankelijk van haar familie en van haar man. Haar positie is volkomen onzelfstandig. Als haar man een gevecht aangaat en verliest, moet zij zich op een bepaalde afhankelijke manier gedragen, volgens de Indiase code. Daarmee wordt de ruzie gesust, de overwinnaar bekend gemaakt.
Haar man vecht vaak en verliest vaak. Zijn onderhuidse woede uit hij in schipscheuten op zijn schoonfamilie en zijn vrouw. Toch is hij niet een echt onaardige man, zijn leven is nu eenmaal zo, de overzeese Indiase familiegebruikenen eisen het.
V.S. Naipaul vindt zichzelf een komisch schrijver, en er zit inderdaad veel komisch in het drama dat meneer Biswas overkomt. Hij stuurt een niet betalende klant een aanmaning en wordt daarop aangeklaagd door de klant vanwege het ondermijnen van zijn kredietpositie. Hij verliest en moet de klant 100 dollar betalen en de advocaat 100 dollar. Arme meneer Biswas.
Omdat ik me er zo bedrukt onder voel heb ik besloten na 200 van de 600 bladzijden nog het laatste hoofdstuk te lezen. Van een sjoemelaar koopt meneer Biswas, die nu journalist is bij de plaatselijke krant van Port of Spain, op krediet een huis. Ondanks dat er veel mis is met het huis wordt het voor meneer Biswas, zijn vrouw en kinderen uiteindelijk toch hun huis. Shama, de vrouw van meneer Biswas, wordt in het nieuwe huis ook minder afhankelijk van haar familie.

Ik bedenk me nu dat mijn afgelopen drie boeken over huizen verhalen.