Ik heb heel erg genoten van dit boek. Zo blijkt maar weer hoe ondoordacht ons literatuuronderwijs is. Dit boek is een soort verplichting op de literatuurlijst, maar als ik het daadwerkelijk gelezen had op 16-jarige leeftijd, had ik het oersaai gevonden en alle humor en stijlovergangen gemist. Het enige deel van Max Havelaar dat echt verhalend is, is het verhaal van Saidjah en Adinda, wat eigenlijk een kort verhaal is binnen het raamwerk van de roman. Ik heb gelezen dat vooral dit deel en de toespraak van Max Havelaar aan de regenten in Indonesië zelf gelezen wordt. Die delen passen bij een beleving van overheersing waartegen in opstand is gekomen om de vrijheid te krijgen van een eigen land, logischerwijs hoe de geschiedenis in Indonesië vooral beleefd wordt.
Misschien is het toch beter om een boek te lezen als je er aan toe bent. Nu was ik gelijk gegrepen door de humor in het boek, de ijdelheid van Batavus Droogstoppel, die zowel de typische handelaar is als een soort raamwerk voor de mening van de gemiddelde hardwerkende Nederlander, de brievenroman die het boek aan het eind wordt, wat precies past in de meer pamfletachtige toon die het daar aanslaat. Ik ben blij dat ik dit boek nu gelezen heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten