He could show her how in Panama it was possible to watch the sun rise over the Pacific and set over the Atlantic all in one day.
Uitgelezen op het balkon vanavond. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe het Panamakanaal is gegraven en na het lezen van dit boek kan ik dat nog steeds niet. Ook een roman heeft niet het inbeeldingsvermogen te laten zien wat echt is gebeurd.
Ik vond dat deze roman te veel romanfiguren had. Daardoor kwam het verhaal maar niet op gang. Dat kwam volgens mij ook omdat Cristina Henriquez in een hoofdstuk steeds naar het verleden van de hoofdpersoon van dat hoofdstuk ging. Dan ging je terug en was je aan het eind weer waar je in het begin ook was. Pas ergens rond het midden van het boek begon het verhaal te lopen voor mij.
Alle hoofdpersonen hebben ook een groet verwijdering, Omar en zijn vader, Ada en haar moederland, de moeder van Ada en de plantage, John met zijn vrouw.
De scene waarin de vader van Omar in de mensgemaakte scheur door Panama staat en de geur van zijn overleden vrouw ruikt en de boten boven zijn hoofd ziet waren vond ik erg mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten