'Ik heb eigenlijk ook alleen maar onzin uitgekraamd,' zei Amalfatino.
Ik heb het nu uit en ik vind het toch wel bevredigend.
Ik heb een aantal reviews gelezen van mensen die vonden dat het boek nog niet af was, maar dat geloof ik niet, ik denk dat Bolano veelal plotloos schrijft, als een symfonie waarvan je slechts terloops merkt dat alles min of meer bij elkaar hoort. Ik vind dat jammer, want ook ik voelde dat dit een prachtig boek had kunnen zijn als er en duidelijke plotlijn was geweest.
Een markeringspunt van wat mogelijk is in de roman als vorm, schrijft de NY-Times en daar ben ik het wel mee eens. Qua vorm is het uitdagend, zoekt het de grenzen op van hoe je een verhaal kunt vertellen. Toch blijft het wel hangen, blijf je er over nadenken.
De vijf delen zijn heel verschillend. Ik vond bijvoorbeeld het tweede deel volkomen onbegrijpelijk, maar ik las weer dat iemand anders dat deel juist het mooiste vond, terwijl diegene het vijfde deel, dat ik voor een groot deel prachtig vond, weer helemaal niets vond.
Ik vond het eerste deel interessant omdat op de een of andere manier de romanschrijver Archimboldi die eigenlijke hoofdpersoon is van dat deel, maar hij helemaal niet als romanfiguur opgevoerd wordt. Hij komt alleen tot leven via alle dingen die de vier literatuurprofessoren over hem vinden.
In het vierde deel wordt het verhaal verteld via de 100-en moorden op vrouwen die in het stadje in Mexico, Santa Catarina, gepleegd worden. Lichaam voor lichaam wordt gevonden, alinea na alinea vol dode vermoorde mensen.
Deel vijf is meer een lineair verhaal over de schrijver Archimboldi, hier wel als romanfiguur door de geschiedenis van Duitsland heen. Eigenlijk qua vorm het meest vanzelfsprekend.
Je merkt dat ik met deel 2 en deel 3 het minst kon. Deel twee was voor mij voornamelijk onbegrijpelijke filosofie, en deel drie, is dat een soort David Lynch achtig verhaal (naar hem wordt gerefereerd)?
Tijdens het lezen moest ik ineens aan Slachthuis vijf denken, dat ik ook dit jaar heb gelezen, met al zijn doden ('Zo gaat dat'). En wat lees ik in 2666 als ik aan Slachthuis vijf denk? '[...] hoewel hij soms, midden onder het vrijen, naar een andere planeet verhuisde [...]'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten