Vrouw breekt los - Kjeld Duits

Ik vond het een zeer goed boek over het huidige Japan. Het komt overeen met wat ik heb gezien in Tokio afgelopen jaar. De over elkaar heen liggende wegen, de Matsuri festivals, de vele 65+ers die werken in kleine baantjes, de manier waarop wensen aan de Goden gegeven worden bij Boedhistische tempels, dat is 15 jaar laten nog zo!
Het verhaal over de weg gewezen worden naar niets is me letterlijk overkomen toen ik naar mijn boekenhostel zocht. Ik was een verkeerd gebouw binnengelopen (nadat ik al een uur had lopen zoeken) waar ik dacht dat het hostel op een van de verdiepingen zou zijn, en de receptionist die ik de Japanse karakters op mijn telefoon had laten zien ging alle verdiepingen mee, naar buiten. 'Samen vinden we het wel'. In tegenstelling tot Kjeld Duits _vonden_ we het inderdaad!
Dat poppen een ziel zouden hebben volgens Japans geloof wist ik niet, maar daardoor snap ik een verhaallijn uit de japanse crimi-serie Shokuzai beter, waarin alle gezinnen grote poppen hebben die gestolen worden.
Ook de minder mooie kanten van de moderniteit van Japan komen in dit boek in verhalen naar boven. Zo wilde ik op een avond een bento eten in het park in tokio, en zag tot mijn verbazing op elk bankje een Japanse meneer zitten en andere mannen over de weg lopen. Ik dacht eerst dat het wellicht een homo-ontmoetingsplek zou zijn, maar dat leek toch ook niet zo, want ontmoet werd er niet. Uit de verhalen van Kjeld Duits begrijp ik dat het de flexwerkers van Tokio moeten zijn geweest.
Het tot diep in de avond werken zie je in de metro van Tokio, waar mensen niet meer de innerlijke kracht hebben elkaar te zien en te kijken naar de wereld. Een deel daarvan is denk ik de manier waarop je de enorme drukte in de metro moet overleven, maar Japanse forenzen vallen ook gewoon staand in slaap!