Heel vaak verzucht ik na het lezen van een young adult boek dat het zo zielig is voor alle young adults dat ze zulke boeken moeten lezen, boeken die zo weinig uitdagend zijn. Alsof alle jongeren niet gewoon een boek kunnen lezen dat goed geschreven is, met mooie zinnen, maar dat het allemaal op hun doelgroep aangesneden moet zijn; vooral eenvoudig en zonder dat het enigszins tot nadenken stemt, voorgekauwd en kapotgeprakt tot babyvoeding, hapslikwegliteratuur. Soms echter, lees ik een young adult boek waardoor ik denk 'Zie je wel, het kan dus wel!' Een weeffout in onze sterren is zo'n boek. Jongvolwassenen zijn mensen, geen hersenloze wezens, en dit boek behandelt ze ook zo. Het thema stemt tot nadenken, zonder dat de jongeren in het boek hopeloos oude volwassenen zijn. Er staan prachtige zinnen in, zoals deze, van pagina 104 en 105:
Terwijl hij las, werd ik verliefd op hem zoals je in slaap valt: langzaam en dan ineens helemaal.
Augustus vroeg of ik mee wilde naar de Praatgroep, maar ik was vreselijk moet van mijn drukke dag Kanker Hebben, dus ik paste.
Ik sliep lang, wel tien uur, waarschijnlijk vanwege het trage herstel en omdat slaap kanker bestrijdt maar misschien ook gewoon omdat ik zestien was, en niet zo nodig wakker hoefde te worden.
Het minst uit de verf komt misschien het idee van het boek 'Een vorstelijke beproeving'. De gedachte over het leven dat stopt en het meisje dat zo graag wil weten hoe het verder gaat is hier letterlijk genomen, en ik vraag me af of het niet beter was geweest het een idee te laten blijven. Als concept komt het wat ongeloofwaardig over in een boek dat verder juist zo geloofwaardig is, waarin de personages dingen zeggen die zo raak zijn. De schijver Peter van Houten is ook het minst interessante personage van het boek, die zich eigenlijk ook niet ontwikkeld.
Een weeffout in onze sterren heeft alles in zich om een tearjerker te zijn, maar wordt dat nooit, door de mooie schrijfstijl van John Green, die een perfecte balans vindt in alle emoties. Hazel en Augustus hebben een hele andere kijk op hun ziekte dan wij buitenstaanders vaak zien in emotv en -boeken. Ze willen leven, vinden zichzelf niet moedig omdat ze proberen te overleven. Kanker Hebben is kut en je komt er niet sterker uit. Hazel en Augustus nemen hun ziekte zoals die is. Dat werkt ontnuchterend, geen grote emoties of groot cynisme hebben om de feiten te ontzien. Jong zijn en ziek zijn wordt zoals dat is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten