Over schoonheid - Zadie Smith

Dit is een soort satire over zwarte middleclass in Boston. De karakters en situaties zijn soms op het karikaturale af. Dat zou kunnen werken denk ik, als ik één van de hoofdpersonen aardig had gevonden. Helaas vond ik ze allemaal iritant, omhooggevallen plebs. Zora met haar vier keer verschenen in de speakers corners van het universiteitsblad ('een record voor een tweedejaars'), Howard die alles gewoon niet mooi vindt, omdat het nu eenmaal een intelectueel hoger gedachtegoed is iets niet mooi te vinden, Levy, die zich voordoet als hiphopper, Victoria, met haar borsten vooruit en kont naar achteren. Ze hebben allemaal een soort schijnbare objectiviteit, vinden zichzelf en hun mening wel een enorme waarheid en enorm geweldig. Misschien dat ik Jerome wel aardig had gevonden, maar die komt in het verhaal niet echt naar voren. Uiteindelijk wordt het een chaos, waarbij alleen de deuren missen om het een klucht te laten worden.
Ik heb het wel uitgelezen uiteindelijk, want Zadie Smith schrijft mooie, vloeiende zinnen, die ik graag lees. Ondanks dat het in het heden afspeelt voelde ik in het begin gelijk de echo van Forster (op wiens boek Howards End dit boek geinspireerd is), in die zinnen. Ik waardeer Forster zeer om zijn zinnen. Van A room with a view heb ik ooit gezegd dat er geen enkele zin in staat die niet mooi is. Later werd de echo van Forster minder, misschien ook omdat ik me meer aan al die lui begon te ergeren. Nu vond ik Howards End zeker niet Forsters beste boek, en had ik daar ook moeite met de klasseverering door de peronages.
Op zich is een verhaal over black middle class interessant. Meestal gaan boeken over de zwarte struggle, de klassenstrijd, de onderkant, terwijl er inmiddels natuurlijk een grote groep middenklasse is, waaruit bijvoorbeeld Obama is gekomen. De manier waarop middle class black over de onderklasse praat in Over schoonheid laat zien dat de culturele scheidslijn veel meer bij geld ligt, dan bij kleur. Maar de manier waarop deze families willen laten zien dat zij omhoog zijn geklommen in de maatschappij, hun minachting voor ieder ander die een andere mening heeft, niet zo intelectueel is, minder makkelijk praat, minder hoog in de maatschappij staat, staat mij tegen.

Train dreams - Denis Johnson

Een heel klein boekje, net geen 120 bladzijden dik, maar met een enorm groot verhaal. Het verhaal van Robert Grainier, dagloner in de jaren 20 en 30 in de Verenigde Staten. In prachtige taal en zinnen komt het landschap tot leven. Prachtige scenes, zoals het dansen over de brug van de Chinees die wil ontsnappen aan een razzia, of het lopen van Granier in het gebied na een vuurstorm, door as zo diep als sneeuw, zodat hij en zijn paarden de weg niet meer kunnen zien, of de koorstdroom waarin hij zijn vrouw terugziet, of het zoeken van de indianen naar de restanten van de indiaan Kootenai Bob lang kilometers spoor, die na een dronkenmansnacht overreden wordt door een trein.
Ik heb dit boek ervaren als een serie korte bijna losstaande verhalen uit iemands leven. Door de mooie rijke taal heb ik de verbindingen gemist in het verhaal, zoals hoe de treinhoorns en het wolvengehuil een geluid vormen, de basis voor de droom van Kate. Of Kate nu een wolf is of niet. Ik moet het nog een keer lezen binnenkort. Voorwaar een prestatie van een boek van net over de honderd pagina's.

Paaz - Myrthe v/d Meer

Twee werelden gescheiden door glas.

Er is in twintig jaar niet veel veranderd op de psychiatrische afdeling, behalve dan mijn reactie er op. Ik kan inmiddels wel lachen om mijn eigen reactie op een hoofdstuk dat 'dagopening' heet. Dat heet waarschijnlijk op een leeftijd komen waarvan je toen niet had gedacht ooit zo oud te worden.
Wat wel veranderd is is de manier waarop aangekeken wordt tegen medicatie, pillen. Wij hadden ook pillen. Maar het was toch echt de bedoeling dat je daarvan af kwam in de periode dat je er zat en dat je er zo weinig mogelijk kreeg. Van de romans die ik gelezen heb over psychiatrische afdelingen was dit degene waar het leven op zo'n afdeling het beste tot leven kwam. Dit is wel hoe het ging. Emma vond ik erg aardig.
Het boek is uit, de muziek sterft weg. Geen volgende kroketten, maar Tea for the tillerman!

Barefoot gen - Keiji Nakazawa

Voor ons eindigt het verhaal van de Tweede Wereldoorlog altijd met de bom. De bom viel op Hirosjima. Niet, wij lieten een bom vallen op Hirosjima. In deze reeks begint het verhaal daar pas. Een verhaal dat hartverscheurend is, vies en gemeen. In de eerste delen hoe de bom de levens van de inwoners van Hirosjima vernietigde, het vlees dat smolt, de kleren die aan mensen waren vastgebrand.
In dit derde deel veel meer over de toestand in de latere maanden. De zoektocht van mensen naar huisvesting en eten, het verbrandden van de tienduizenden lichamen, de mensen die pas maanden later stierven, met wonden onder de maden. En ook hoe gemeen de overlevers omgingen met de slachtoffers, hoe die werden weggekeken, vernederd. Hoe kinderen aan eten moesten komen, hoe gezinnen elkaar voor eeuwig verloren en sommigen elkaar terug vonden.