'Because you don't much care to judge people's characters,' she awnsered after a moment's thought. 'It's a strength, you know, as well as a weakness.'
Toen ik in de Algarve op vakantie was, in een gehuurd huisje, was het leukste, even afgezien van op 1 januari in de zon in je t-shirt op een terras een ijsje eten, dat je om een uur of zeven in de ochtend wakker werd, het huisje uit liep in de tuin, citroenen ging plukken en amandelen rapen en dan had had je een ontbijt, dat je onder de vorsende blik van Ana, de buurhond, op een stoeltje in de zon kon opeten. Die sfeer van zelfvoorziening is iets dat ik thuis wilde nabootsen, dus ging ik appelbomen en citroenstruiken planten, naast de munt onder de beuk en de potjes met kruiden. Na al het werk en een natte zomer heb ik nu één zielige citroen aan de boom hangen. Ik kom dus niet veel verder dan op een zonnige dag ontbijten op mijn dakterras met een zelfgemaakt broodje jam en iets te lezen.
Chris Stewart was drummer van de band, werd schaapscheerder en kocht een boerderijtje in de afgelegen vallei van Andalusië. Een droom van velen. Het simpele leven, zelfvoorzienend, met schaapjes, een hond, een kruidentuin, sinaasappelbomen, een rivier en een gitaar, is zeker een onbereikbaar ideaal van mij. Ik ben er helaas totaal ongeschikt voor. Toen ik tijdens het lezen van dit boek een beetje een doe het zelf vibe kreeg en in de badkamer ging werken, schreeuwde mijn hele lichaam na een dag al dat mensen inhuren toch echt helemaal mijn ding is. Ik kan zelfs niet gitaar spelen.
Dus woon ik in de stad. Ik heb allerlei substituten voor het simpele landleven. Ik heb een huurkip, waarvan ik met de bonnetjes eieren kan halen in de supermarkt. Ik ga winkelen in de winkel naast de biologische tuin. Maar het is allemaal plaatsvervangend voor het echte ideaal: driving over lemons.
Chris Steward schrijft erg leuk en grappig over zijn ideaal, en over hoe ingewikkeld zoiets eigenlijk is. Een brug bouwen over de rivier, stromend water aanleggen, een deel van het huis afbreken en opnieuw opbouwen, schapen hoeden in de bergen, omgaan met de locals. Het mooiste hoofdstuk vond ik dat over het aanleggen van stromend water in de acequias. Naast het lopen met het water, wat ik geweldig vind, is het de manier waarop de acequinas beheerd worden, samen met iedereen, in verbinding met de bomen, de wortels en de natuur. Het is alle aantrekkingskracht van het zelfvoorzienende leven in een ding samengebald. Iets dat volgens mij wij Noorderlingen in de huidige crisis voor eens en altijd gaan afbreken in de Zuidelijke landen. Dat soort paternalistisch gedoe, dat is helemaal niet productief. Bovendien is er geen geld mee te verdienen. Daarom moeten wij dat alles in een verdienmodel plaatsen en verkopen aan de meest biedende. Want als je eigenaar bent van de buizen, ben je eigenaar van het water. En kun je de rivier per kubieke meter verkopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten