Freshwater- Akwaeke Emezi

 

Dit boek resoneerde heel erg met het vorige boek Antiboy. Ik heb dat zelfs aan Valentijn Hoogenkamp gevraagd hoe die er naar keek, die kon het wel begrijpen. Ik denk dat het mede komt door de vertelstructuur, die in beide boeken erg non-lineair is. Toch zitten er ondanks de volkomen andere manier van vertellen over de strijd van de hoofdpersoon grote raakvlakken in de twee boeken, het omgaan met gender, de heel erg vergenderde wereld van plastische chirurgie en het feit dat beide boeken het verhaal van de schrijver vertellen in een fictieve setting.

Dit boek gaat over mentale gesteldheid, en daarom durfde ik er niet goed aan te beginnen. Ik moet daar voorzichtig mee zijn. Misschien door het unieke gegeven dat de hoofdpersoon een Ogbanje is, een multipersoon van drie personen, drie personen die de vertellers zijn, kon ik het lezen, omdat dat wat afstand schept. Die vertelstemmen hebben een eigen stem in het boek, de 'we' is meer poetisch, terwijl Asughara een hardere stem is, zodanig dat ik steeds een mannelijke Ogbanje voor me zag, terwijl ze vrouwelijk is.

Het is een erg interessant verhaal over gender en mentale gezondheid, over iemand wiens grenzen met alles getreden zijn, gezien binnen de Igbo cultuur van geesten en voorouders. Wij zouden dit in de Westerse wereld allemaal heel anders benoemen en opschrijven. Soms was dit boek een coming of age verhaal, dan weer een boek over iemand met grote mentale problemen, maar soms vond ik ook weerklank bij American Gods, wat een fantasy verhaal is. Toch is het in essentie een coming of age verhaal, met een loutering, waarbij Ada een manier vindt om met zichzelf als Ogbanje om te gaan. 

Antiboy - Valentijn Hoogenkamp

Bij de hoofdpersoon wordt een genafwijking geconstateerd, waardoor de kans op borstkanker erg groot is. Als de optie wordt besproken om diens borsten te amputeren,  beseft die:"Nu hoef ik niet langer als vrouw te leven." Dit verlangen is verwarrend voor Antiboy zelf en zijn omgeving. Zijn vriend weet niet hoe hij er mee om moet gaan en de relatie gaat uit. Een lesbische liefde zegt hem na een vrijpartij dat hij misschien niet Lesbisch is. De afdeling chirurgie blijkt een enorm gegenderde omgeving, de chirurg gaat ervan uit dat Antiboy een borstreconstructie moet willen, en als die aangeeft dat niet te overwegen, moet een andere chirurg de operatie maar doen, waardoor hij zijn hel verhaal weer opnieuw aan een andere chirurg moet vertellen.

Mooi poëtisch boek, met mooie zinnen. Het verhaal wordt niet lineair verteld, het gaat van herinnering naar heden en terug. Valentijn Hoogenkamp noemt het zelf een coming of gender.

Ik heb dit boek gekocht omdat ik naar een lezing ging waar Valentijn Hoogenkamp over zijn boek zou vertellen. Dat was mooi.

 

De levens van jan Six - Geert Mak

 

Ik heb dit boek geruild voor een stapel andere boeken in de ruilkast van de grootste galerijflat van Nederland. Het is de geschiedenis van de familie Six in Amsterdam van 1500 tot nu. Geschiedenis, dat is de wereld van de rijke mensen, blijkt weer. De familie Six woont niet in een galerijflat! Na de eerste generatie Six staan zij nummer 169 in de 17e eeuwse Quote 200 zeg maar, een generatie verder lees ik; 'In 1742 was Jan Six met een jaarlijks inkomen van ruim 50.000 gulden de op twee na rijkste man van Amsterdam.' Daarna kwam de klad er in, 100 jaar later had de Six nog steeds een jaarlijks inkomen van 50.000 gulden, door de slechte economische toestand en de Napoleontische oorlogen. De Rembrandts die de familie had werden gewaardeerd op 25 gulden! Door goede huwelijken werd de familie Six weer rijker en rijker, maar die rijkdom moest ook verdeeld worden over steeds meer erfgenamen, omdat steeds meer kinderen bleven leven. Bovendien voerde de overheid successierechten in. De Sixen hadden een soort privémuseum, wat ook toegankelijk was voor de bovenlagen van de bevolking en de Oranjes en zo. Om belastingtechnische redenen werden deze schilderijen, een opsomming uit het boek: 'zeker vijf Rembrandts, een Holbein, een Brueghel de oude, vier Jan Scorels, een Frans Hals, een Rubens, vier Tintoretto's en vier Titiaans' en later ook nog het Melkmeisje van Vermeer ondergebracht in een Stichting en verkocht aan musea en nog rijkere families. 
Het boek geeft een mooi inkijkje in de  witte geschiedenis van Nederland en Amsterdam. Je voelt de schrijver zitten in het huis van de Sixen, omringt door de verzameling documenten en kunst.

The horrific sufferings of the mind reading monster Hercules Barefoot - Carl-Johan Vallgren

 

Dit boek was een van de boeken waaruit een alinea werd voorgelezen tijdens de Bookcrossing convention van 2021, die online was vanwege corona. Daarna heb ik me opgegeven voor de ring ervan.

In het begin ging het lezen erg langzaam, ik las niet meer dan 10 0f 15 bladzijden per keer, misschien ook vanwege de fijne print. Maar ik ben blij dat ik heb doorgezet, want uiteindelijk kwam ik er goed in in het tweede deel.

Nu mag het naar Noorwegen.

City of glass graphic novel - David Mazzucchelli en Paul Karasik

 

Ik ben onder de indruk van deze graphic novel. Het behoud de postmodernistische tekst van de roman, maar vind daar een eigen beeldtaal bij.

Het woud van wol en staal - Natsu Miyashita

 

Kleine intieme roman over een jonge pianostemmer die de bossen van zijn geboortestreek ruikt als hij piano's stemt. Hij is erg onzeker over zijn stemkwaliteiten en persoonlijkheid en zoekt naar zijn drive in de wereld. Hij ontmoet allerlei mensen bij wie hij voor het pianostemmersbedrijf piano's moet stemmen en gaat met een pianostemmer mee om concertpiano's te zien stemmen. Er is een jonge tweeling die allebei heel goed kunnen pianospelen bij wie hij de piano kom stemmen, maar hij vind altijd dat het niet goed is gegaan.
Heel mooi uitgegeven boek.

Nachtlicht - Albert Sanchez Pinol

 

Ik had een soort Solaris verwacht, het werd een soort avonturenroman. Laatste 80 bladzijden wel in een ruk uitgelezen. Nu mag het gecrosst worden.

Het begin van alles - David Graeber, David Wengrow

 

Het begrip beschaving [is] nog steeds grotendeels voorbehouden aan samenlevingen die worden gekenmerkt door arrogante alleenheersers, imperiale veroveringen en slavenarbeid.

Heel interessant boek!

Ons idee van menselijke geschiedenis ligt in het verlengde van Rousseau of Hobbes. Rouseause denkers zien de mens als natuurlijk gelijkwaardig, en ging het mis toen we gingen landbouwen, Hobbes ziet menselijkheid als van nature slecht, en hoefde het niet eens mis te gaan. We zien de menselijke cultuur als een soort evolutie, een pad van jager verzamelaars, krabbelaars die net voldoende voedingstoffen konden binnen verzamelen, via de eerste landbouw naar grote stadsstaten en uiteindelijk de industriële revolutie en de Westerse democratie, wat, uiteraard, het best is.

Uit recente (en minder recente) vondsten blijkt dit helemaal niet zo te zijn gegaan. 

Rousseau en Hobbes zijn erg beïnvloed, zo vertelt dit boek in de eerste hoofdstukken, door de kritiek van de oorspronkelijke bewoners van de Amerika's. Die ontmoeting heeft een grote invloed gehad op de oorspronkelijke bewoners, maar ook op de Westerse wereld en gedachten. We zien de oorspronkelijke bewoners van Amerika als groepen mensen die nog niet tot statendom gekomen waren en niet konden nadenken over hun eigen cultuur, of een andere. Maar de oorspronkelijke bewoners van Amerika zagen ons en onze cultuur, en zijn naar Europa gereisd, en hadden diepe kritiek op de Europese keizerlijke cultuur, de diepe ongelijkheid die in het Westerse systeem zat.  Deze kritiek had een grote weerklank in de denkers in Europa, die die kritiek omarmde en beschreef, of deze wilde weerleggen. De weerlegging ervan ging uiteindelijk uit van de egalitaire wilde cultuur van kleien groepen die foerageerden, die door landbouw uiteindelijk logischerwijs ongelijker werd, waarbij er een staat moest worden gesticht en mensen zich moesten onderwerpen aan een selecte groep machthebbers. 

Dit idee van de geschiedenis blijkt echter helemaal niet ondersteund te worden door vondsten. Groepen prehistorische jager verzamelaars waren helemaal geen foeragerende krabbelaars die alle moeite moesten doen om hun kostje bij elkaar te scharrelen. Ze waren in een lange tijd van de geschiedenis de bovenliggende cultuur, die op de beste gronden leefde. Ze kwamen in grote groepen bij elkaar voor de jacht op grote dieren, op plekken die qua grootte wedijverden met de eerste steden. Deze prehistorische steden werden na de jacht, in de lente, weer verlaten en de groepen gingen weer uit elkaar om de volgende winter weer bij elkaar te komen. Ook de leiding kon veranderen binnen deze tijden. Zo waren er prehistorische steden waar een allesoverheersende leider was, die bij het ontbinden van de stad in de lente allemaal opgingen in egalitaire groepen, of juist andersom. Die leiders waren ieder jaar anderen, of dezelfde uit dezelfde clan, alle vormen waren aanwezig. De mensen uit de steen- en bronstijd kwamen over enorme afstanden bij elkaar, waren eigenlijk wereldburgers. Ze bereisden grote delen van Europa en Azië, en in  Amerika van West naar Oost. De Amerikaanse bewoners hadden familieclannamen, en in allerlei groepen verspreid over Amerika zaten leden met die naam in groepen. Als jij met jouw familieclannaam bij een groep kwam was er altijd iemand met diezelfde familieclannaam van wie verwacht werd dat die je onderdak bood. In Europa en Azië werden allerlei materialen en voorwerpen over het hele continent verspreid.

Grootschalige landbouw was geen idee dat een grote sprong voorwaarts betekende en door alle mensgroepen die ermee in aanraking kwamen natuurlijkerwijs werd omarmt, zoals wordt verondersteld in de evolutietheorie van de geschiedenis. Duizenden jaren was kleinschalige moestuinlandbouw de overheersende vorm van landbouw, terwijl mensen wisten hoe je grootschalige landbouw moest aanpakken. Het was een keuze om dat niet te doen. Grootschalige landbouw was een cultuur, die door een ander groep juist hartstochtelijk werd tegengehouden. In Californië bijvoorbeeld waren groepen oorspronkelijke bewoners die landbouwden en slaven hielden, en andere groepen die hun eigenheid zagen in het juist afzweren van deze methoden. 

Ook waren steden met grootschalige landbouw niet per definitie staten met leiders en hiërarchie, zoals wordt verondersteld. De eerste steden in Urdu waren juist erg egalitair, terwijl de jagersvolken die er omheen leefden juist erg hiërarchisch waren opgebouwd, om weerstand te bieden tegen de druk van de steden. Bureaucratie was bijvoorbeeld in de steden in Zuid Amerika geen gevolg van voedselverdeling, zoals in de theorie wordt aangenomen, maar meer een vorm van verzamelen en bijhouden van gegevens van voorouders en van tijd, het behouden van linken met het verleden en het hiernamaals.

Staten hebben geen oorsprong, er is geen logische oorsprong en gevolg.

Crosshairs - Catherine Hernandez

 

I deserve to live!

Interessante dystopie. Door overstromingen door klimaatverandering zijn veel Canadese steden desolate plekken geworden, waar het water te hoog staat. Canada wordt een land met een fascistische regering , waar mensen van kleur en queer personen worden opgesloten in concentratiekampen.  Twee queer personen komen in een verzetsgroep terecht. 

Er zit een mooie scene in het boek waarin Kay moet leren omgaan met een automatisch geweer, wat vermengd wordt met dat die voor het eerst leert om zich in drag te hullen. Er zit ook een moment in dit boek waarin ik mij afvroeg of de beschreven scenes nu in het heden of in de dichtbije toekomst speelden, altijd een goed teken voor en dystopie!

Veranderen: methode - Eduard Louis

 

Prachtig indrukwekkend boek.

The traveling horn player - Barbara Trapido

 Early on in the morning of my interview, I woke up and saw my dead sister

I took this from the Castricum bookcrossingmeetup because of the title (I am a traveling hornplayer), but in the end it is just a lovely book. It has a lovely structure. The six chapters are named after six parts of Die Schöne Müllerin by Schubert. The favourite parts of Lydia, the student who has to write an essay about them which starts the story, and the part the father of Barbara trapido sang (she says so in an intro). The rythm of the three protagonists who tell the story, is 1, 2, 3, 3, 2, 1. The characters are just fun, who are connected by a lot of coincidences, but they are plated up in such a way that it is really funny and you accept it. It is a story about loss, saddness and dysfunctional families, but it never becomes heavy, and I laughed a lot during reading.

And now I have read it, it will go wandering the globe, and be read, again, and again and again.

The picture is from a page of the book, about Bach, and rythm in sentences and words and found rather amusing.

La bande dessinée de drs P - Frits Smid

 

Verstripte liedteksten van drs P., vol grafische vondsten. De tekening zijn bij ieder lied anders en passen er precies bij. Je kunt het stripboek meelezen met de liedjes. Zo veel lol heb ik al in tijden niet meer gehad.

De man die bomen plantte - Jean Giono

 

Hergelezen tijdens een bezoek aan de sauna. Leuk vond ik dat je op de houtsnedes kan zien hoe de omgeving veranderd in de tijd door het planten van de bomen.

Crying in H Mart - Michelle Zauner

 

Sobbing near the dry goods, I ask myself, “Am I even Korean anymore if there’s no one left in my life to call and ask which brand of seaweed we used to buy?”

Memoires van Michelle Zauner, die op veel te vroege leeftijd haar moeder verliest aan kanker. Ze vertelt over haar jeugd in Oregon, zoekend naar haar Amerikaanse en Koreaanse roots. Als kind en puber wilde ze vooral Amerikaans zijn, maar later zocht ze binding met haar Koreaanse cultuur, vooral via Koreaans eten. Ik heb veel Koreaanse recepten gemaakt tijdens het lezen van dit boek. Michelle Zauner is frontpersoon van de band Japanese breakfast.

Afrolit - Diversen

 

Moderne literatuur uit de Afrikaanse diaspora.

Interessante bundel met verhalen. Ik vond het interessant omdat er allerlei soorten verhalen instaan; korte essays, verhalen die ik typische Caribische literatuur vind, verhalen over leven in Nederland en België, stukken met spoken word, herinneringen. 

Kikkers - Mo Yan

 

Alstublieft boetseert u mij inderdaad, maar zonder mij kapot te maken. Als mijn toneelstuk eenmaal als boek uit is, kan ik een foto van uw kunstwerk op de omslag zetten.

Gezien wat de omslag van de Nederlandse uitgave geworden is, moest ik hier wel om grinniken. Dat had Mo Yan niet kunnen voorspellen!

Dit boek bevat vier enorme brieven in romanvorm van de verteller aan een Japanse schrijver, en een toneelstuk dat de verteller over de geschiedenis heeft geschreven. 

Ik begrijp uit een artikel uit de Volkskrant dat de roman tot stand is gekomen na een bezoek van de beroemde Japanse schrijver Kenzaburo Oë aan Mo Yan en zijn geboortestad.

In deze roman volg je de Chinese geschiedenis van voor de culturele revolutie tot ongeveer nu. In het Tweede deel, brief 4, zie je hoe China veranderd is! 

De hoofdpersoon is een tante van de verteller, wiens liefdesinterest naar Taiwan is gevlucht. Ze is een verloskundige die de nieuwste inzichten in verloskunde uit de jaren veertig en vijftig in de praktijk brengt, tot de eenkindspolitiek haar drijft, als goede Chinese communiste, om de overheidsregels met harde hand te handhaven. Ze sterriliseert mannen met een zoon, en achtervolgt vrouwen die zwanger zijn van hun tweede kind om ze te dwingen tot abortus. Ze is een complex persoon, zeker niet iemand die je liefhebt, ondanks haar schuldgevoel. 

De roman is breed en gaat alle kanten op, maar ik vind dat juist wel leuk.

Volgens de vertaler (lees hier een artikel over het boek van haar) is Kikkers geen politiek boek. Toch vind ik, stelt het de praktijken en de gevolgen daarvan wel aan de kaak. Het is geen boek dat autoriteiten vrijpleit. Het vertelt ook iets over de Chinese traditie denk ik, in de manier waarop gewone mensen de overheidsregels ondergaan en zich onderwerpen. 

Girl Gurl grrl - Kenya Hunt

 

'I wore an Afro and discovered a new face [...] it all made sense now. I fell in love with my face'. (On hair)

Influencers, Twitter, Prada, fashion, the Ariana Grande concert, opening night of a movie with celebs, working in four or five different countries, this is a world so far beyond me, that I had a dificult time connecting to it in any form or way.

There are parts I liked. The beginning, about the coronacrisis. The chapter Motherhood, about the births of her children, her miscarriages and her abortion, which was a really touching story.

Kenya finds herself when she escaped the US and got a job in London. On the other hand Freddie Harrel found quiet in her blackness when she got in touch with other black people in America. Experiences can differ greatly from their own perspective.

I did get a part for myself from this book, from the essay Lost about the death of a brother, the writer says 'we were so proud of him for creating a good and kind life despite his struggles with mental health.' Something to write down for myself and remember.

Leven en laten leven - Madeleijn van den Nieuwenhuizen

 

Gekocht na een Q&A met de schrijver. Mooi genuanceerd boekje over abortusrecht.

My brother's husband - Gengoroh Tagame

 

Heel erg leuke en ontroerende manga over een alleenstaande vader met zijn dochter, bij wie de man van zijn naar Canada geëmigreerde broer ineens op bezoek komt. Vader is terughoudend over de homoseksualiteit van zijn broer, zijn zesjarige dochter staat open voor alles. 
Een hele mooie inkijk in queer leven in Japan, dat nog erg gesloten is.

De goeroe in de guaveboom - Kiran Desai

 

Dit boek heeft heel lang op mijn Mt TBR gelegen. Onterecht, want het is een vreselijk leuk boek, waar ik meermaals hardop om heb gelachen en gegrinnikt. Misschien wel het beste boek tot nu toe dit jaar.

Datumloze dagen - Jeroen Brouwers

 

Dit is dus wat ik typisch Nederlandse literatuur vind, in de traditie van Wolkers en Reve en zo. Ik vond de andere Brouwers die ik heb gelezen juist mooi omdat ze dat niet waren. Dit boek heb ik wel uitgelezen, vooral dus omdat Jeroen Brouwers gewoon mooie zinnen schrijft, waar je wel een tijdje in wilt wonen.

Romanschrijver van beroep - Haruki Murakami

 

Leuk inkijkje in het schrijversleven van Haruki Murakami. Zo schrijft hij dat hij zijn eigen stijl heeft gevonden door zijn eerste roman in het Engels te schrijven en daarna te vertalen naar het Japans. Zijn manier van een roman componeren is heel erg plot based. De karakters komen als het ware tevoorschijn uit de plot. In het begin schreef hij zijn romans in de eerste persoon, dat beperkte hem wel in de mogelijkheen van zijn romans, maar hij moest, zegt hij zelf, leren om romans in de derde persoon te schrijven.
behalve een mentale bezigheid is lichamelijke conditie belangrijk, vind Haruki Murakami.
Uit recent onderzoek blijkt trouwens dat het aantal gecreeerde neuronen in de hippocampus van de hersenen spectaculair toeneemt door het uitvoeren van aerobe training. Aerobe training betekent met mate bewegen gedurende langere tijd, zoals bij het zwemmen of joggen. Als je echter niets doet met die nieuwe neuronen, verdwijnen ze weer na achtentwintig uur, zonder dat ze enig nut hebben gehad. Het is echt verspilling. Als je daarentegen aan de pas gecreeerde neuronen intellectuele prikkels geeft, worden ze geactiveerd en verbonden met het netwerk in de hersenen, zodat ze een organisch deel gaan uitmaken van de gemeenschap die zorgt voor signaaloverdracht.
Voor Murakami is schrijven inderdaad een beroep. Hij gaat iedere dag na het ontbijt en rennen naar zijn studeerkamer om er tien bladzijden te schrijven. Schrijverschap is zijn werk. Hij zegt dat dit misschien niet overeenkomt met het romantische idee van schrijverschap, maar dat het zijn manier is.
In het laatste hoofdstuk schrijft hij over zijn succes in het buitenland, en hoe dat afhankelijk is geweest van goede vertalers en literair agent. Hij schrijft dat hij zelf de vertaler inhuurt, en met de vertaling naar zijn agent gaat, die het dan verkoopt aan een uitgever. Ik weet niet of dat een normale manier is om romans in het buitenland gepubliceerd te krijgen. 

De stijl van deze bundel essays vond ik niet zo prettig, Murakami praat hier wel heel rechtstreeks tegen zijn lezers, maar als liefhebber van zijn romans geeft het een leuk inkijkje in hoe hij ze schrijft.

De schone van Casblanca - In Koli Jean Bofane

 

De Chergui, de hete woestijnwind, voert de spanningen tot het uiterste op.

Ik las dit boek in Andalusië, waar de woestijnwind de temperatuur tot veertig graden deed stijgen. Dit is een heel leuk boek. Ishrak loopt met een mp3 speler met luisterboeken van Marokkaanse literatuur, waar ik nog meer van wil lezen als het is vertaald.

Kaoutar Harchi
Assia Djebar
Mohamed Choukri (van hem heb ik Hongerjaren gelezen, wat ik een erg indrukwekkende roman vond)

Portret van een dame - henry James

 

Ik kijk te veel naar het leven als een voorschrift van de dokter. Waarom zouden we inderdaad eeuwig moeten bedenken of iets goed voor ons is, alsof we patiënten in een ziekenhuis zijn? Waarom zou ik bang moeten zijn dat ik iets doe dat niet goed is? Alsof het de wereld iets kan schelen of wat ik doe goed of fout is!

Mooi boek over een vrijgevochten Amerikaanse vrouw, die doordat ze mensen niet doorziet in een huwelijk terecht komt waarin ze gevangen zit.

Afdaling in de hel - Europa 1914 - 1945 - Ian Kershaw

 

Europa had zichzelf bijna vernietigd gedurende die catastrofale, suïcidale eerste helft van de eeuw.

Daar is geen woord mis van, dit boek heeft 589 bladzijden inktzwarte geschiedenis. Ik geloof dat er geen bladzijde bij was waarin enige vorm van hoop zat. Toch vond ik het interessant. Soms gaat het mis als Kershaw in 1 alinea 20 jaar geschiednis van een land wil proppen en zelf ook niet meer uit de zinsconstructie komt.

Ik las dit boek tijdens het begin van de nieuwe Europese oorlog in Oekraïne en steeds weer bekroop mij het gevoel hoe erg deze tijd op die tijd lijkt. Dat is wel eng.

Memorial - Bryan Washington

 

And even if Mike is thinking of me, I said, I don't know if they are good thoughts.
But you don't get to control that, said Ximena.
You're taking up space in another humans brain, she said. You're a foreign entity. A Parasite. That's a lot by itself.

Een boek dat de queer relatie belicht van twee kanten. Tegelijkertijd is het ook een boek over twee steden, en over koken.

Breasts and Eggs - Mieko kawakami

 

Een boek in twee delen. Het eerste deel; Breasts, gaat over een alleenstaande moeder die werkt als hostes in Osaka, die met haar dochter naar haar zus in Tokio gaat. Ze voelt zich vreselijk en denkt dat een borstvergroting haar zal helpen om zich weer beter te voelen. Haar dochter praat niet meer met haar of haar familie. 

Het tweede deel eggs, gaat over een aseksuele alleenstaande schrijfster die voelt dat ze graag een kind zou willen. Ze komt terecht bij spermadonorinstellingen, maar dat is in Japan zeker als alleenstaande vrouw die geen partner wil ingewikkeld en niet geaccepteerd.

We denken misschien dat schrijvers interessante levens leiden, maar dat is niet zo, blijkt maar weer uit dit boek. Ze gaat naar een event, heeft een eetafspraak met haar agent, komt thuis bij een collega schrijver en gaat naar een symposium. Dat is het wel. Ze zit ook nog eens in een schrijfdip.

Een interessant boek vanuit vrouwelijk perspectief over armoede en eenzaamheid in Japan. Volgens mij gaat dit boek stiekem ook over depressie. 

In deze twee vrouwen zitten allerlei overeenkomsten met het leven van Mieko Kawakami. Ze is opgegroeid in Osaka in een arm gezin en heeft gewerkt als hostes daar, een baan die vaker gebruikt wordt door vrouwen om uit armoede te raken. Ze is zelf moeder. Ergens in het boek krijg de hoofdpersoon schrijfster de tip van een andere schrijfster om een boek te schrijven over het proces van haar zoektocht naar een spermadonor; wat dit boek eigenlijk ook weer is...

The saddest angriest black girl in town - Robyn Smith

 

Erg interessante autobiografische comic over het leven als zwarte vrouw in een witte wereld. In mooi zwart-wit, met rake teksten over depressiviteit en cultureel rascisme.

De man in het hoge kasteel - Phillip K. Dick

 

Wikipedia:

Laarzen in de nacht is een sciencefictionroman, in het SF-subgenre alternatieve geschiedenis, van Philip K. Dick. De roman, die in 1962 werd uitgegeven, kreeg in 1963 een Hugo Award (sf-prijs) toebedeeld. In 1968 verscheen de Nederlandse versie bij Born Uitgeverij onder Laarzen in de nacht. In 1979 volgde een herdruk bij Elsevier SF onder de titel De man in het hoge kasteel. In mei 2016 verscheen een nieuwe vertaling bij uitgeverij Lebowski.

De Lebowski vertaling is degene die ik heb gelezen. Ik heb het ooit gekocht omdat ik het leuk vond dat een uitgever Phillip K. Dick heruitgeeft en ze wilde bedanken en sponsoren daarvoor.

With the Beatles - Haruki Murakami

 

Een mooi uitgegeven kort verhaal van Murakami, met mooie tekeningen. Een verhaal over het leven zelf, een oudere schrijver herinnert zich twee in zijn jeugd bepalende liefdesmomenten. Na jaren hoort hij weer over haar en blijkt dat het leven een heel andere weg kan inslaan.

The goldfinch - Donna Tartt

 

Ik heb bijna twee maanden in de wereld van The Goldfinch vertoefd en dat is wat ik ook gelijk het nadeel van hele dikke boeken, deze is 850+ bladzijden, vindt; soms wil je gewoon even iets anders.

Er zitten hele mooie scenes in dit boek; de scene van de aanslag op het museum en de toch van Theo door de brokstukken naar buiten duurt alleen al meer dan 80 bladzijden, en is prachtig, om door en door te lezen.

Het hoofdstuk in Las Vegas is ook interessant omdat het een hele andere ervaring, vol leegte, biedt dan de glamour die we ermee associeren.

Maar er waren ook momenten dat ik echt dat, dit had wel korter gekund. Maar misschien is dat uiteindelijk wel de bedoeling van het verhaal, een meditatie over verlies en daar niet mee om kunnen gaan.

The address book - Deirdre Mask

 

What Street Addresses Reveal About Identity, Race, Wealth, and Power

Heel interessant boek over wat een adres eigenlijk betekent. In het eerste hoofdstuk gaat het bijvoorbeeld over het internationale postagentschap, een van de grootste organisaties in de wereld, die regelt welk deel van de bezorgkosten bij welke nationale post terechtkomt bij internationale verzendingen. Straatnamen waren van origine vaak omschrijvingen van wat er gebeurde in de straat, Bakkerstraat, Kerkstraat, en daarvan waren er in een grote stad als Londen vele. Om de postbezorging te stroomlijnen kwam Howard Hill met het idee om straatnamen te veranderen zodat er nog maar 1 enkele was, om zo de kosten van postbezorging te verlagen en zo kreeg de post zijn postzegel. 

Op meerdere plekken werd onafhankelijk het straatnummer bedacht. Deidre Mask vertel over Wenen in toen Oostenrijk-Hongarije, waar de koningin wilde achterhalen waar dienstplichtige jongeren woonden, en daarvoor het straatnummer introduceerde, dat met verf op de huizen werd geschilderd. 

Amerika heeft genummerde straten. Dit was vooral mogelijk omdat er nieuwe steden werde gebouwd waar over straatnamen kon worden nagedacht. In rurale gebieden in de VS zijn, tot op de dag van vandaag, vele plekken en boerderijen, zonder adres. De bewoners zijn banger om door de overheid getraceerd te worden, dan voor de ambulance die hun zo moeilijker kan vinden. In New York daarentegen, is een adres een statussymbool voor de meeste biedende. Zo zijn er wolkenkrabbers met een Park Avenue adres, die niet aan Park liggen, maar waar de investeerder het adres heeft gekocht als status, om zo hogere huur te kunnen vragen. Er zijn dan ook weer New Yorkers die het er dus voor over hebben extra te betalen voor een adres waar hun voordeur niet aan ligt.

In Japan (en Korea) hebben straten geen naam. De straatblokken hebben een nummer. De gebouwen zijn niet genummerd in lijn, maar op volgorde van bouw. Het maakt een gebouw vinden een ingewikkelde taak. 

Mijn eigen straat is een mix van deze uitersten. Ik heb een adres, een straatnaam, maar de straat is verdeeld in blokken met een nummer. Ook hier is er geen structuur in de nummers, dus het overkomt mij vaak dat iemand in mijn straat blok 37 zoekt, en ik ook echt niet weet waar in de straat dat is.

In Berlijn zijn de straatnamen drie keer veranderd binnen vijftig jaar. Eerst door de Nazi's, die alle straatnamen met referenties aan joden veranderden. Na de oorlog werd in het Westelijke deel de orginele naam weer geadopteerd, terwijl in het Oostelijke deel de namen werden veranderd in socialistische helden, en antifaschisten. Na de omwenteling wilde Berlijn, nu weer een, weer niets weten van enige straatnamen die door de communisten waren bedacht en werden al die straten weer hernoemd.

In Zuid Afrika wordt duidelijk hoe ingewikkeld straatnamen liggen, hoe veel straatnamen onderdeel zijn van onze identiteit. Moet je koloniale straatnamen aanpassen, en naar wie vernoemen wij die eigenlijk? Zelf had Deirdre Mask ook moeite met het kopen van een huis in de Londense Black Boy Street. Ze heeft het niet gedaan.