Het speelt in drie tijdsgewrichten; de tijd in zijn jeugd voor de oorlog, die ene dag bij de Birmaspoorlijn en de tijd erna. Die dag bij de Birmaspoorlijn is geweldig geschreven.
One by one, Dorigo Evans examined the strangely aged and shriveled husks, the barked skin, mud-toned and black-shadowed, clutching twisted bones. Bodies, Dorigo Evans thought, like mangrove roots.
Maar de tijd ervoor, en de tijd erna, die vond ik heel moeilijk om te lezen. De zinnen lopen niet, er zit geen enkel ritme in. De stukken schieten heen en weer in de tijd en worden heel bruusk afgesloten en weer begonnen. Dorigo vind zijn grote liefde, maar geen enkel moment word ik mee verliefd.
De eerste twee delen worden volledig verteld vanuit het gezichtspunt van Dorigo Evans. In deel drie vindt er een stijlbreuk plaats, en wordt het verhaal verteld via een alwetende verteller over de gezichtspunten van alle betrokkenen.
Ik heb soms het gevoel dat Richard Flanagan een aantal keren opnieuw is begonnen met dit boek, en steeds een ander idee had van wat hij nu wilde vertellen.
In het begin, dat eigenlijk het eind is van Dorigo's leven, krijgt hij van Japanse vrouwen een boek, Het boek van de doden, waarin iedere schrijver zijn eigen laatste haiku van de dood heeft geschreven. En volgens mij is dit boek dat ook, een boek van de doden, van het einde van de hoofdpersonen. Iedereen gaat dood, en van iedereen wordt beschreven hoe die dood gaat.
Eigenlijk is wellicht iedereen al dood in Birma, ook degenen die het hebben overleefd.
The narrow road to the deep north is ten eerste het beeld van de spoorlijn door Birma, letterlijk een smalle weg naar het diepe noorden. Het is ook de titel van een boek met Japanse gedichten, die volgens de Japanse officieren de Japanse cultuur uitdraagt, zegt waarom de Japanners doen wat zij doen. The narrow road to the deep north is ook het beeld van de weg naar de dood volgens mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten