What I talk about when I talk about running - Haruki Murakami

Just because there's an end doesn't mean existence has meaning.

Murakami is behalve romanschrijver een renner. Van marathons, ultramarathons en triathlons. Hij rent zes dagen in de week, 60 kilometer per week. Zelf heb ik altijd romanschrijver en ultrarenner willen zijn, dus ik vond dit boekje (het is maar 170 pagina's lang) erg leuk om te lezen. Murakami heeft het tussen zijn andere werk door geschreven, en heeft er best lang over gedaan. Voor hem is het best een belangrijk boek, schrijft hij aan het eind. Zo blijkt dat over jezelf schrijven toch moeilijker is dan fictie.
Murakami schrijft hier over de voorbereidingen voor de marathon van New York die hij loopt in 2005. Tussendoor schrijft hij over (de beginperiode van) zijn schrijverschap en de ultramarathon (100 kilometer) die hij liep in Hokkaido. Een beetje zoals gedachten tijdens het rennen opkomen en loslaten tijden het rennen.
Op een dag heeft hij een gesprek met een secretaresse, talks in Japan over en bundel korte verhalen dat daar net verschenen is, contact met zijn Amerikaanse uitgever over een boek van hem dat vertaald wordt, en contact met zijn Japanse uitgever over een vertaling uit het Amerikaans, en schrijft hij. Schrijven is een dagtaak geworden, Murakami een merk. Hij is echt een zakenman.
Wat mij opviel waren ook de voor mij westerse gevoelens van schaamte voor zijn lichaam, competitiestrijd met zijn mederenners en gevoelens over ouder worden en niet meer zo competatief zijn, zijn tijden kan hij niet meer verbeteren. Hij traint ook altijd met muziek op zijn hoofd, schrijft hij. Terwijl rennen voor mij veel meer een één zijn met de wereld is, mijn lichaam voelen en de wereld horen, zonder geluid om dat te blokkeren.

Little fires everywhere - Celeste Ng

The photo's stirred feelings she couldn't quite frame in words, and this, she decided, must mean they were true works of art.

I really loved this book although I also can't frame my feelings in words really. 

[Spoilers]

I don't read so many books about families it seems, as it struck me this was so when reading. Well family, it is a book about the relationship between mother and children, as Mia and Bebe are single parents and the Richardsons, although there is a father, he is more or less absent as a character in the story. The one time he is there is when he contemplates he likes Izzy as she is, reminding him of his mother, but then he does not say.
A lot is not said. I think in the end the novel is about keeping secrets, and the consequences of it. Mia keeps Pearls heritage a secret, Moody does not tell his crush on Pearl to her, Mrs Richardson does not tell Izzy what happened in her early days as a baby, Trip does not tell his brother that he wants a better relationship with him and Lexie conceals her pregnancy and abortion. These darker secrets catapult the actions of everyone, without them really recognizing this. I loved the fact that for me no character in this novel was really bland or one dimensional (accept the father that is).

Adults in the room- Yanis Varoufakis

Over de donkere gangen van de Europees-Griekse onderhandelingen (voor zover je het zo kunt noemen) tijdens de Griekse crisis.
Het boek is geschreven vanuit het gezichtspunt van de Grieken. Het in interessant om dat te lezen, de (politiek/ecomonische) wereld daar te zien. Hier wordt de Griekse crisis toch voornamelijk besproken vanuit het gezichtspunt van Jeroen Dijselbloem. Het is de interpertatie van 1 man, een politicus tegen zijn wil, een motorrijdende man met een leren jas, voormalig academicus en rebel die graag vertoefd in de anarchistische wijk van Athene. Toch is het een geloofwaardig account geworden. 
Het is best een economisch boek, en soms ook best doorworstelen, op veel momenten zijn het alleen maar gesprekken op gesprekken zonder dat er iets gebeurt, maar er zit ook een prachtige House of Card achtige serie in, of een Shakespeariaans koningsdrama. 
Je begrijpt na dit boek ook hoe politici vervreemd kunnen raken van de normale wereld. Vanaf het moment dat Yanis minister van Financiën wordt, is hij alleen nog maar in zijn kantoor, of in de kantoren van de Europese Exonomische Raad, of in het vliegtuig en geblindeerde auto op weg hiernaar toe. De normale wereld verdwijnt helemaal.