vrijdag 4 januari 2019

De beste boeken van 2018

 Ik krijg geen boek meer uit voor 2019, dus is het tijd voor de lijst met mooiste boeken die ik gelezen heb in 2018:

The Golden house - Salman Rushdie
Mijn allereerste Salman Rusdie. Rusdie kwam in 'Hier is Andriaan van Dis', in een gesprek vol verwijzingen naar literatuur, religie en geschiedenis waar ik niets van begreep, zodat ik tot de conclusie kwam dat Rushdie lezen way out of my league was. Pas nu durf ik het aan, dertig, veertig jaar na dato.
Een roman over het nu! Salman Rusdie vertelt over het Amerika vanaf de inauguratie van Barack Obama tot de verkiezing van Trump. In het boek wordt de commic schurk the Joker verkozen. Alle hedendaagse thema's komen aan bod, immigratie, identiteit, rijkdom en armoede, nepnieuws, waarheid, terrorisme. Het verhaal gaat over René, een twintiger die zoekt naar een doel in zijn leven. Hij wil filmmaker worden. In de puissant rijke buurt van New York waar hij woont komt de familie Golden wonen, immigranten die zijn gevlucht om redenen die niet genoemd mogen worden uit een land dat niet genoemd mag worden.


Just Kids - Patti Smith
Uiteindelijk blijkt het een typisch boek van mij, een coming of age verhaal van twee kunstenaars, een vriendschap/relatie van twee jonge mensen die zoekend zijn naar hun sexualiteit en volwassenheid.







Ver van de boom - Andrew Solomon
Non-fictie. Buitenstaanders zien een aandoening vaak als een ziekte, iets dat moet genezen, terwijl degene die de aandoening heeft het vaak voelt als zijn identiteit, iets dat behouden moet blijven. Daardoor ontstaan vaak fricties, wel of geen gehoorapparaat bij dove kinderen, wel of geen test voor het syndroom van Down. Andrew Solomon heeft heel veel interviews gehouden, met kinderen, met hun ouders, met doktoren, en hij staat erg open voor alles wat er wordt gezegd. Daardoor is het een erg interessant boek geworden, waarover je erg kunt nadenken. Dwergen ledemaatverlengende operaties geven, ik vind dat niets en zelfs eng, maar evenzo dwergen die via IVF kinderen krijgen die geselecteerd zijn zodat ze ook dwerg zijn, moet je dat willen? Wat betekent het om een kind te zijn van een verkrachting, of een ouder van een kind met klassiek autisme?
Het valt mij op in het boek dat als er iets gebeurt dat goed is voor het kind, speciale lessen, mogelijkheden voor doventolken op school, een groep van gelijkgestemde kinderen met dezelfde aandoening, dat er is omdat er ouders, vaak moeders, zijn die zich daar zo enorm voor hebben ingespannen. De regels van de overheid werken over het algemeen niet. Dat stemt mij wel treurig, als maatschappij kunnen we het blijkbaar niet goed regelen. Als ouder van een kind met een aandoening ben je vaak wel je leven lang een ouder. Volwassenen met een aandoening zoals dwerggroei, autisme, down, of een handicap, zijn veelal slechts matig of helemaal niet zelfstandig. Maar wat gebeurt er als de ouder wegvalt, er niet meer is?



Wide Sargasso sea - Jean Rhys
Every encounter is a dance around each other, What are you? White? English? Creole? Free or freed?
Parts of the novel I read as a kind of feverish dream, set about when an European comes to the tropical forest, so out of place, so not in charge as he normally is.







A place called winter - Patrick Gale
Soms lees je een boek waarvan je het niet verwacht, en wordt dat een van de beste boeken die je gelezen hebt. Dit is voor mij zo'n boek. Het eerste deel, in Engeland, doet mij heel erg terugdenken aan de boeken van E.M. Forster. Het tweede deel, als de hoofdpersoon is geemigreerd naar Canada, is een settler roman over het boerenleven, de winter en de eenzaamheid.





Ghana ga weg - Taiye Sellasi
Ghana ga weg beschrijft mooi het uiteenvallen van een familie, of eigenlijk meer, het weer bij elkaar komen van een volledig uiteengevallen familie, waarvan leden al jaren niet met elkaar gesproken hebben.
Immigratie is ook identiteit. Kweku, de vader, gaat uiteindelijk terug naar Ghana, en is in de ogen van Obu, zijn zoon, de archetypische Afrikaanse man die zijn vrouw verlaat, kinderen achterlaat en een bijzit neemt.
Met dat gevoel niet die Afrikaan te willen zijn waarvoor hij zijn vader houdt, worstelt Obu weer in zijn relatie.
De kinderen zijn over de hele wereld uitgespuwt, en zijn in hun vezels geen Afrikanen meer, ze houden niet van het land waar ze nu voor de begrafenis naartoe moeten, niet van de cultuur, niet van de uitingen van die cultuur in het Westen. Maar ze zijn ook geen Amerikanen, waar zij opgegroeid zijn, of Engelsen, waar zij wonen.


Speciale vermelding verdient nog Point to Point, een graphic novel van Xu Bing, dat geheel is geschreven met emoticons!





Geen opmerkingen: