En zijn plegrimsjaren. Geleend van een collega op mijn nieuwe werk en gelezen op reis in Tokyo, waar het boek speelt. Ik zat in dezelfde metro's waarvan de hoofdpersoon de stations bouwt. Ik las vooral tijdens het eten in restaurants, omdat ik in mijn eentje mij geen houding weet te geven en in mijn airBnB huisje. Ik zat in een soort Tokyaans eetcafé, waar iedereen aan lange tafels naast elkaar zit te eten, een beetje zoals ik dat ken van Lissabon. Twee mannen naast mij dronken saké en wilden aan hun houding zien wat ik las. Ik vind dat zelf ook altijd leuk, dus liet ik ze de kaft zien van mijn Nederlandse Murakami. Ze keken en keken nog een keer en de ene man stootte de andere man aan; toen verandere hun gezichtsuitdrukking helemaal, zoals dat gaat bij Japanners, alsof het volledige gezicht de expressie moet tonen: 'Waah!' Ik hoorde er even helemaal bij!
Van de hoofdpersoon van dit boek dacht ik lang dat het een geest was. Ik heb een lezing gevolgd over verschillende Japanse geesten in het werk van Hayao Miyazaki en daar deed het me aan denken. De gedachtenwereld van een geest die in de mensenwereld is terechtgekomen maar zelf niet beseft dat hij een geest is. Murakami zelf lost het raadsel van de hoofdpersoon niet op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten