Kirgizië dus. Maar ook heel erg Sovjet Unie. Ajtmatov werd goed gelezen in de Sovjet Unie, en dat snap ik wel. Hij had ook wat geluk, want hij begon met schrijven net na de dood van Stalin. In de Stalinperiode was schrijven in het Kirgizisch denk ik een doodzonde. Zijn thematiek over de industrialisering van Kirgizië, de wegen die over de woeste bergpassen worden aangelegd om het land te ontsluiten, paste natuurlijk wel bij het denken van de Sovjet leiders over hun grote industriële projecten. De manier waarop over liefde en schuld en boete wordt verteld vond ik wel weer typisch Russisch, laat ik het erg intens noemen. Het boek past erg in die stijlperiode van Russen eind jaren vijftig. Binnen wat er toen mocht in Rusland is dit wel op het randje, er zit wel degelijk kritiek in op de expansie, de teloorgang van het oude Kirgizië. De beelden van de eenzaamheid van de vrachtrijders over de hoge berpassen in Kirgizië, op de grens met China, vond ik erg mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten