Bij mij is de associatie bij bit boekje The Fly, de film van David Cronenberg, terwijl dat natuurlijk andersom is. Ontmenselijking ken ik van allerlei verhalen en films. Dat is het probleem met dit boek, het is zo bekend, dat het het in de weg zit, en je er veel meer van verwacht dan je krijgt. Het is wel mooi geschreven.
Misschien moet ik het lezen als een familiedrama, waarbij het verdwijnen van de zoon aan het eind de familie bevrijdt. Een omkering van een coming of age verhaal.
zaterdag 5 april 2014
English Passengers - Matthew Kneale
Alle romans die ik dit jaar heb gelezen volgen dezelfde opzet: Ieder hoofdstuk heeft een aparte verteller. Ook English Passengers volgt die romanopzet. Hier zijn het meer dan twintig personen die het verhaal vertellen. Ondanks deze grote hoeveelheid stoort dat geenszins. Ieder persoon heeft zijn eigen stem, niet zoals bijvoorbeeld in Al wat ik ben, waarin ieder personage ongeveer hetzelfde klonk.
English Passengers speelt in ruwweg dezelfde tijdsperiode als The Luminaries, maar is een volkomen anders geschreven boek. Het heeft wel dezelfde brille, en het gevoel dat de schrijver al zijn personages en het verhaal volkomen in de hand heeft. Anders dan meestal is de humor, die vaak afwezig is in historische fictie. Het hoofdstuk waarin dr. Potter een varken moet hypnotiseren is bijvoorbeeld hilarisch, en net zo grappig zijn de aldoor mislukkende pogingen van de kapitein om zijn smokkelwaar, ook toen al tabak en sterke drank, te verkopen.
Tussen de hoofdstukken van de zeiltocht naar Tasmanië volgt dit boek de overleveringen van de oorspronkeljk bewoners van het eiland. De crème de la crème van de Engelse misdadigers werden naar Tasmanië gestuurd, waardoor het regime ten opzichte van de Aboriginals nog erger was dan in Australië zelf. Ze werden gedeporteerd naar Flinders eiland, en uiteindelijk gedecimeerd door ziekte, regelrechte uitmoording en de psychische gevolgen van de verdrijving van hun land, waar ze een mee waren.
English Passengers speelt in ruwweg dezelfde tijdsperiode als The Luminaries, maar is een volkomen anders geschreven boek. Het heeft wel dezelfde brille, en het gevoel dat de schrijver al zijn personages en het verhaal volkomen in de hand heeft. Anders dan meestal is de humor, die vaak afwezig is in historische fictie. Het hoofdstuk waarin dr. Potter een varken moet hypnotiseren is bijvoorbeeld hilarisch, en net zo grappig zijn de aldoor mislukkende pogingen van de kapitein om zijn smokkelwaar, ook toen al tabak en sterke drank, te verkopen.
Tussen de hoofdstukken van de zeiltocht naar Tasmanië volgt dit boek de overleveringen van de oorspronkeljk bewoners van het eiland. De crème de la crème van de Engelse misdadigers werden naar Tasmanië gestuurd, waardoor het regime ten opzichte van de Aboriginals nog erger was dan in Australië zelf. Ze werden gedeporteerd naar Flinders eiland, en uiteindelijk gedecimeerd door ziekte, regelrechte uitmoording en de psychische gevolgen van de verdrijving van hun land, waar ze een mee waren.
Indische zeiltocht - Tim Severin
Ik vind het niet zo goed geschreven. Tim Severin is geen Bruce Chatwin
of Redmond O' Hanlon. Het verhaal van Alfred Russel Wallace, wiens
zeiltocht door de Molukse eilanden Tim Severin min of meer nadoet, is
interessant, maar de stukken daarover lijken vooral te komen uit Russels
boek The Malay Archipelago. Dan kun je beter dat lezen. De moderne
zeiltocht levert niet zo bijster veel interessant leesvoer op.
Abonneren op:
Posts (Atom)