English Passengers - Matthew Kneale

Alle romans die ik dit jaar heb gelezen volgen dezelfde opzet: Ieder hoofdstuk heeft een aparte verteller. Ook English Passengers volgt die romanopzet. Hier zijn het meer dan twintig personen die het verhaal vertellen. Ondanks deze grote hoeveelheid stoort dat geenszins. Ieder persoon heeft zijn eigen stem, niet zoals bijvoorbeeld in Al wat ik ben, waarin ieder personage ongeveer hetzelfde klonk.
English Passengers speelt in ruwweg dezelfde tijdsperiode als The Luminaries, maar is een volkomen anders geschreven boek. Het heeft wel dezelfde brille, en het gevoel dat de schrijver al zijn personages en het verhaal volkomen in de hand heeft. Anders dan meestal is de humor, die vaak afwezig is in historische fictie. Het hoofdstuk waarin dr. Potter een varken moet hypnotiseren is bijvoorbeeld hilarisch, en net zo grappig zijn de aldoor mislukkende pogingen van de kapitein om zijn smokkelwaar, ook toen al tabak en sterke drank, te verkopen.
Tussen de hoofdstukken van de zeiltocht naar Tasmanië volgt dit boek de overleveringen van de oorspronkeljk bewoners van het eiland. De crème de la crème van de Engelse misdadigers werden naar Tasmanië gestuurd, waardoor het regime ten opzichte van de Aboriginals nog erger was dan in Australië zelf. Ze werden gedeporteerd naar Flinders eiland, en uiteindelijk gedecimeerd door ziekte, regelrechte uitmoording en de psychische gevolgen van de verdrijving van hun land, waar ze een mee waren.