Ik heb dit boek gekocht in de boekwinkel omdat ik de eerst passage zo mooi vond toen ik die doorbladerde. Daarin beschrijft ze haar nieuwe huis waarin ze gescheiden van tafel en bed met haar dochtertje komt te wonen, het licht dat door de ramen komt. Ze raakt erdoor bevrijd. Ze voelt dat ze veranderd, maar durft niet toe te geven aan die verandering. Scheiden was, en in zekere zin _is_, in Japan geen gewone zaak, gescheiden vrouwen werden niet voor vol aangezien. Langzaam raakt ze depressief, weet niet hoe ze met haar nieuwe leven om moet gaan. Zekerheid is niet meer vanzelfsprekend. Deze wanorde in het evenwicht is niet alleen mentaal, maar uit zich ook fysiek. Vooral de manier waarop ze met haar dochtertje omgaat, vond ikzelf stuitend. Pas als de scheiding ook door haar man wordt aanvaard en officieel bekrachtigd, vind ze in haar nieuwe leven weer wat vaste grond onder de voeten. Een heel feministisch Japans boek.
