De fluisterende muze - Sjon

Leuk om te lezen, een fatasierijk boek(je, maar 150 bladzijden). De cover is geweldig!

Medici Money - Tim Parks

Gekocht en gelezen als voorbereiding op mijn reis naar Florence.
Fascinerend is hoe alle zaken die we in de vorige bankencrisis van banken zagen al in deze tijd in het systeem zaten. Leningen uitgeven die nooit konden worden terugbetaald, bankiers die onder elkaar rentetarieven bedisselen, de bankiersmacht die tegen de politieke macht aanschurkt en er in verweven raakt.
Wat ik niet besefte was hoe de christelijke kerk van invloed is geweest op het ontstaan van de eerste banken. Overal in Europa betaalden mensen aan de katholieke kerk, de zetel in Rome. Al dat geld daadwerkelijk vervoeren was gevaarlijk. Dus werden er banken opgericht die wissels verstuurden op naam. Zo kon geld niet gestolen worden. Door dieven uiteraard, wel door bankiers.
Eigenlijk was bankieren toen tegelijkertijd handelen. Bankiers hadden grote handelshuizen om geld te investeren in goederen die vervoerd werden. Omdat de meeste goederen vervoerd werden van Italië, toendertijd de bakermat van Europa, naar het Noorden, was er een groot handelsoverschot, dat bij het geldoverschot kwam dat al in het Noorden was. Dientengevolge hadden Italiaanse banken voortdurend problemen met hun cash flow.
In de latere tijd werden bankiers steeds meer politici, en aan het eind van de tijd van Lorenzo il Magnifico was de bank uitgeput, maar voor de Medici ook niet meer nodig. Die hadden zich in de hoogste klassen ingewerkt en waren nu edelen. De zoon van Lorenzo werd paus en verkreeg zo de rijkdommen van de kerk, een andere zoon werd hertog van Nemours. De dochter van zijn zoon Piero, Catharine de Medici werd koningin van Frankrijk. De bank ging failliet, maar welke Medici maalde daar nog om?

Ik zal het boek vrijlaten in Florence, bij een van de pallazo's.

The narrow road to the deep north - Richard Flanagan

Ik heb gemengde gevoelens over dit boek. Het had een geweldig verhaal kunnen zijn, maar dat is het voor mij niet geworden.
Het speelt in drie tijdsgewrichten; de tijd in zijn jeugd voor de oorlog, die ene dag bij de Birmaspoorlijn en de tijd erna. Die dag bij de Birmaspoorlijn is geweldig geschreven.

One by one, Dorigo Evans examined the strangely aged and shriveled husks, the barked skin, mud-toned and black-shadowed, clutching twisted bones. Bodies, Dorigo Evans thought, like mangrove roots.

Maar de tijd ervoor, en de tijd erna, die vond ik heel moeilijk om te lezen. De zinnen lopen niet, er zit geen enkel ritme in. De stukken schieten heen en weer in de tijd en worden heel bruusk afgesloten en weer begonnen. Dorigo vind zijn grote liefde, maar geen enkel moment word ik mee verliefd.

De eerste twee delen worden volledig verteld vanuit het gezichtspunt van Dorigo Evans. In deel drie vindt er een stijlbreuk plaats, en wordt het verhaal verteld via een alwetende verteller over de gezichtspunten van alle betrokkenen.

Ik heb soms het gevoel dat Richard Flanagan een aantal keren opnieuw is begonnen met dit boek, en steeds een ander idee had van wat hij nu wilde vertellen.

In het begin, dat eigenlijk het eind is van Dorigo's leven, krijgt hij van Japanse vrouwen een boek, Het boek van de doden, waarin iedere schrijver zijn eigen laatste haiku van de dood heeft geschreven. En volgens mij is dit boek dat ook, een boek van de doden, van het einde van de hoofdpersonen. Iedereen gaat dood, en van iedereen wordt beschreven hoe die dood gaat.

Eigenlijk is wellicht iedereen al dood in Birma, ook degenen die het hebben overleefd.

The narrow road to the deep north is ten eerste het beeld van de spoorlijn door Birma, letterlijk een smalle weg naar het diepe noorden. Het is ook de titel van een boek met Japanse gedichten, die volgens de Japanse officieren de Japanse cultuur uitdraagt, zegt waarom de Japanners doen wat zij doen. The narrow road to the deep north is ook het beeld van de weg naar de dood volgens mij.

Deserteur - Kakkerlak - Staatsburger - Halfdan Pisket