Dit was niet bepaald een opwekkend boek, hoofdstukken over gendercide, besnijdenis, verkrachting, eerwraak. Ik weet dat uit cijfers blijkt dat het steeds beter gaat met de wereld, maar dit boek gaf me soms het gevoel dat de wereld voor vrouwen een hel op Aarde is en voor vel vrouwen is dat ook zo. Toch moet ik mij voorhouden dat het steeds beter gaat. Ik weet ook vaak niet wat je nog zou kunnen doen, dat maakt het nog mismoediger.
Besnijdenis bijvoorbeeld, is hier strafbaar, er zijn mogelijkheden om aangifte te doen, zelfs jaren na dato, er wordt gecontroleerd voor zover dat mogelijk is op uitreizen om in een buitenland meisjes te laten besnijden.
De oplossing moet toch uit de mensen zelf komen. Dat blijkt ook uit de oplossingen die Kanko biedt, die erg soft zijn; mentaliteit veranderen, scholing, toegang tot informatie.
Wat ik wel denk is dat wij, als maatschappij in Nederland, mensen die hier wonen altijd ingangen moeten bieden om in onze maatschappij te wortelen. Dat doen we volgens mij nu vaak niet; mensen moeten zich aanpassen, wat eigenlijk betekent: het eens zijn met ons. We zouden mensen die hier komn, of tweede en derde generaties, moeten laten merken dat zij gewoon Nederlander zijn, als je je houdt aan de wetten en regels. Ik denk dat veel mensen zich nu afgewezen voelen, dat ook worden, continu, in de manier waarop ze worden aangesproken door ons, door onze politici, in onze facebookgroepen. Als meisje kun je dan moeilijk ergens heen en blijf je vast zitten tussen de cultuur van je familie en die van het land waar je woont.
In inburgering zou nog veel kunnen verbeteren. Inburgeraars zouden moeten leren dat een islamitisch huwelijk geen rechtstatus heeft, en je dan dus niet getrouwt bent. Dat mannen met een vrouw geen recht op je hebben, geen invloed op jou hoeven hebben. Ik denk dat verplicht eerst een burgerlijk huwelijk voor een religieuze ceremonie ook goed zou zijn.
Andere rechtbanken dan de officiële, zoals islamitsche rechtbanken, shariarechtbanken in Engeland, zouden er niet moeten zijn in het westen. Die geven een bepaald zegel, een pretentie, aan afgedwongen regels, die geen rechtsgeldige status hebben. Het recht is voor iedereen hetzelfde, en dat moet ook in de instanties blijken.
Heel veel voelt voor mij te maken te hebben met de manier waarop families invloed hebben en houden op de keuze en de toekomst van vrouwen. Zeker, eigen keuze in partners en werk is niet zaligmakend, maar het is beter denk ik dan de familie de touwtjes in handen laten hebben.
Soms vind ik wel dat Kanko zich onheus bejegend voelt als dat niet zo is. Vraag je ook aan mannen 'Lukt het werken nu je net een kleintje hebt?' Euh, ja, dat vraag ik ook aan mannen, en vind ik geen verkeerde vraag, want werk en beginnend ouderschap is zwaar en ingewikkeld voor mannen en vrouwen. Ik vind wel, net als Kanko, dat vrouwen en mannen dezelfde ouderschapsrechten zouden moeten hebben. Alleen al omdat ik denk dat de misplaatste vraag bij sollicitaties aan vrouwen, 'Wil je binnenkort een kindje' dan misschien minder vaak gesteld wordt omdat de reden ervoor ontbreekt. Voor een man die een kindje krijgt gelden voor de werkgever dan immers dezelfde plichten.
Er is nog veel te doen, eindigd dit boek, en Kanko schrijft dat ze een hart vol hoop heeft. Ik geef toe dat ik dat na het lezen van dit boek mijn hart niet zo vol van hoop is.
Dit boek heeft dit jaar urgentie gekregen door de Metoo discussie. Die ging er om dat vrouwen die aangifte doen niet alleen staan, dat bijna iedere vrouw in haar leven wel een vorm van seksuele of fysieke vernedering heeft meegemaakt. Ik ben afgehaakt toen een man in een talkshow beweerde dat we niet moesten overdrijven, want hij had gehoord dat mannen vrouwen geen mond-op-mond-beademing meer durfden te geven. Die man zit nog steeds in talkshows, heeft geen weerwoord gekregen. Er is nog veel te doen.
