Commissaris Jean-Baptiste Adamsberg staat bekend om zijn ondoorgrondelijke maar succesvolle werkwijze. Die bestaat uit dromen, lopen, staren en eindeloos tekeningetjes maken.
Adamsberg liep tot de avond. Dit was de enige manier die hij kende om zijn gedachten te ordenen. Alsof dankzij de weging van het lopen zijn gedachten werden opgeschut als de deeltjes in een vloeistof. Zodanig dat de zwaarste naar de bodem zonken en de lichtste aan de oppervlakte bleven drijven.
Dit is een a-typische misdaadroman. Het gaat niet om de spanning van het oplossen van misdaden, er zitten geen achtervolgings scenes af andere actie in verwerkt en toch blijft het boeiend en intrigerend tot het einde. Dit komt door de hele bijzondere, wat zonderling bizarre mensen met in dit boek de hoofdrol voor Adamsberg, en de fantastische, vaak wat absurdistische, dialogen. Het is een unieke schrijf- en denkstijl.
