Oryx en Crake - Margaret Atwood

Ik had al mijn boeken nog in dozen, dus ik heb een doos opgengemaakt en het bovenste boek gepakt dat er in lag (in alle dozen zaten boeken), en dat was deze.
Ik heb hier lang mee gewacht omdat iemand zei dat ik op Sneeuwman leek, en dat vond ik wel verontrustend. Misschien als je dat overdrachtelijk ziet, een iemand tussen een groep gemodificeerde mensen, een ander tussen vele dezelfden.
Dystopieën heb ik vroeger veel gelezen. Ik vond deze best leuk, maar niet de beste die ik ooit heb gelezen. Jimmy, voor hij Sneeuwman wordt, is erg naief als verteller, en daardoor raak je nooit volledig betrokken bij wat er gebeurd. Hij is toch een beetje een buitenstaander. Bij dystopieën moet je altijd erg oppassen. Je kunt je met fantasie overal uitredden. Dat geberud ook hier wel. Sommige vondsten zijn er volgens mij puur om de vondst, niet omdat het het verhaal dient. Uiteindelijk valt dat dan neer zonder dat het je raakt. Aan het eind wordt het wel spannend. Ik herinner mij ook betere Atwood boeken te hebben gelezen, over een vrouw op een eiland in een meer in Canada.Dat verhaal voelde je.

Kinderen van de revolutie - Dinaw Mengestu

Het eerste boek dat ik in mijn nieuwe huis, tijdens de verhuizing, las. Dat is altijd lastig. Hij staat op dit lijstje: http://www.buzzfeed.com/isaacfitzgerald/these-writers-are-not-to-be-missed#.atv46yZAr, waarvan ik de meeste entries erg interessant vind.
Dit was een rustig mooi boek over vluchtelingenproblematiek, en hoe een nieuw huis heel moeilijk een thuis wordt.

Een tochtje met de lift levert je allerlei geruchten op over ontrouw, molestaties, drug, werkloosheid. Ze komen allemaal op hetzelfde neer: het bewijs dat er een cultuur verdwijnt.Tijd, afstand en heimwee hebben deze vrouwen de overtuiging gegeven dat we ginds in Ethiopië allemaal moreel hoogstaande en volmaakte personen waren, en dat is des te makkelijker te geloven wanneer je kijkt naar het leven dat de meesten van ons nu leiden.