Ik heb vier weken in dit boek vertoefd. Iedere dag zo'n twintig bladzijden, meer kon ik niet. Uiteindelijk vond ik vooral het begin van dit boek, over de vier vrienden die hun leven zoeken in NYC als ze begin twintiger zijn, het allermooist. Ik wist niet dat je zo over volwassen worden kon schrijven. Het verhaal van Jude, zijn manier van omgaan met de wereld, zijn constante vrees, zijn stelligheid dat hij niet genoeg is voor iedereen en constant iedereen excuses moet maken, zijn zelfhaat, zijn beeld dat hij eigenlijk ondanks wat iedereen tegen hem zegt, niet thuis mag horen in de maatschappij, dat iemand zegt dat hij aardig is maar dat dat ieder moment zou kunnen veranderen, zijn een heel erg iiwi, alsof iemand over mijn gevoel heeft geschreven. Dat is ook wel eng.Het boek is erg mooi geschreven, heel rustig, zonder pieken, ondanks dat wat Jude meemaakt erg uitdaagt tot het schrijven in uitroeptekens. De vraag die voortdurend opkomt is waarom ik dit boek met zoveel zelfhaat lees, en waarom Yanagihara het heeft geschreven. Zij moet jaren met Jude in haar hoofd hebben gelopen tijdens het schrijven en hoewel Jude aardig is, is dat ook een vorm van zelfcastijding misschien.
Door de schrijfstijl is er een soort afstand tussen de lezer en Jude, en dat is misschien maar goed ook. Maar ondanks dat is er geen moment van opluchting in het boek, geen moment van genezing of absolutie, zelfs de interventie aan het eind biedt geen soelaas. Een klein leven...
In zekere zin is dit een gay novel, maar een nieuwere soort gay novel, een moderne homo roman. De klassieke thema's in de homoroman, discriminatie, AIDS, komen hier niet voor. Dit is een roman over relaties, vriendschap.
