Als er iets is wat deze roman voor mij typeert is het deze zin uit het derde hoofdstuk van To kill a mockingbird. Het lijkt vergeten in het huidige Nederland dat iedereen een mens is, met haar goede en slechte kanten, met haar herinneringen, haar opvoeding, haar mening, haar eigen strijd, haar hele zelf. We overschreeuwen onszelf, vinden onze eigen mening het belangrijkste wat er is en vergeten te kijken naar hoe iets voor een ander is en voelt.
Dat doet deze roman wel, met alle personen. Niemand is puur rasistisch, niemand is puur goed, iedereen doet wat hij doet vanuit zijn eigen perspectief en inzicht, binnen de maatschappij die er is in het dorpje Maycomb. Het is goed om dat voor ogen te houden voor je iemand veroordeelt om zijn mening, iemand meedogenloos hard aanvalt om je eigen mening te verkondigen op facebook, bij DWDD, in de politieke arena, tijdens de lunch op je werk.
Ik heb de film van To kill a mockingbord jaren geleden gezien. Ik was jonger en het was een rechtbankfilm. Ik herinner mij dat ik de film erg mooi vond, en Gregory Peck ook, maar nu terugdenkend denk ik niet dat ik de gelaagdheid van de karakters van het verhaal toen heb kunnen vangen. Ik ontdekte dat pas veel later dan Scout Finch.
Dit is overigens een van de weinige boeken waarvan ik de Nederlandse titel Spaar de spotvogel veel mooier vind allitereren dan de Engelse.
