Het rode korenveld - Mo Yan

...waarin zich in een landschap van overstelpende pracht gebeurtenissen afspelen van en onthutsende wreedheid, is de flaptekst en dat is volkomen acuraat. Gaf De rijstmoeder al de enorme wreedheden van de Japanse soldaten weer, dit is daarvan de overtreffende trap. De nietsontziende stijl van Mo yan helpt om iets van de onvoorstelbaarheid van de Japanse oorlog te voelen. Soms poetisch Het bloed dat uit zijn wonden stroomt, deed het ijs onder hem smelten, maar ook met plastisch gruwelijke, maar wel noodzakelijk details, waarbij je voelt hoe de gewonden lijden, de dood smerig en pijnlijk is. Bij de scene waarin een gevangen Chinees gevild wordt moest ik terugdenken aan de Opwindvogelkronieken van Murakami, waarin hetzelfde plaatsvindt. Maar daar was de scene zo over, al vond ik hem in dat boek ook gruwelijk, hier duurt het een paar pagina's. Ik heb meerdere keren van afschuw het boek ver van mijn hoofd gehouden. Maar wel doorlezen, want Mo Yan kan goed vertellen.

Het verhaal is niet chronologisch verteld en soms vermoed ik dat Mo Yan vier verschillende opzetten (het boek heeft vier hoofdstukken en een einddeel) van dit verhaal met elkaar verbonden heeft. Een studie naar dit boek geeft dit ook aan: This novel began as a short story published in 1986, so well received that it later was expanded into five chapters and published as “a family saga” in 1987, by the People’s Liberation Army Publishing House, Beijing (http://web.cocc.edu/cagatucci/classes/hum210/redsorghum/redsorghum.htm).

Sommige zinnen geven in een flits de toekomst aan, grootvader komt terug uit Hokaido japan (in 1958), vader wordt verstopt in een gat onder het huis (in 1957), maar hoe grootvader in Japan is gekomen of waarom vader in een gat moet worden begraven, daar is Mo Yan in dit boek niet aan toegekomen, het springt heen en weer tussen 1920, 1939 en 1941. Het einde zit in deel 4 van het boek, dus voor het einddeel, als het dorp wordt aangevallen door de Japanners en de door een andere Chinese factie gevangen genomen Chinese rebellen, waaronder de vader en grootvader van de verteller, los worden gemaakt om met zijn allen de Japanners te weerstaan. Het moment van losmaken van de touwen waarmee ze vastzitten is het eigenlijke einde van het boek.

Een ander onderdeel van deze roman zijn de schitterende omschrijvingen van de landschappen, het wuivende graan, de rode korenvelden waar de burgerszich verbergen en de honden zich tegoed doen aan de dode soldaten.

Ik heb de misschien nog wel beroemdere film ook gezien, maar veel daarvan herken ik niet terug in dit boek. Wel de prachtige scene die in het begin van de film zit, (die veel chronologischer verteld wordt) en op pagina 50 van het boek, waarin grootmoeder in haar draagstoel, waar ze niet uit mag komen (de dragers mogen de bruid niet zien) naar haar aan Lepra lijdende bruidegom wordt gedragen.
Al met al een prachtig boek, best read van 2012 tot zover.

Ik neem dit boek mee naar een bookcrossmeeting.