Toen ik 20 was ben ik vanuit mijn ouderlijk huis alleen gaan wonen, in een huisje dat ik huurde. terugkijkend naar toen was ik daar helemaal niet op voorbereid. IK denk dat mijn hele opleiding gericht was op samenwerken, met meerderen problemen oplossen, niet op in je eentje in de maatschappij kunnen staan.
Ik vond in dit boek de historische reflectie wel interessant, de opmerking bijvoorbeeld dat het gezin de burgelijke ideaal is, slechts een eeuw oud is. Ook vroeger waren veel mensen alleen. Ze woonden of in de kost (vrouwen) (zie Downton Abbey, waar de huishoudsters allemaal alleen zijn en in het huis van de meester wonen, en op het moment dat ze gaan trouwen eigenlijk stoppen met werken en dan pas als gezin samen gaan wonen), of gingen naar zee (mannen), of bleven in het huis met hun ouders wonen. Er waren zelfs speciale spinster regels, omdat je als getrouwde vrouw het recht over het geld binnen het gezin verloor aan de man.
De interviews met andere alleenstaanden vond ik minder interessant. Wel interessant om soms dingen te lezen waar ik zelf ook mee bezig ben. Hoe moet het bijvoorbeld als ik eens ziek wordt, of mijn been brek en uit het ziekenhuis ontslagen wordt? Zo was ik ooit begonnen met sporten in de sportschool, maar vond mijn lichaam dat niet oké en sloeg het in mijn rug. Drie periodes van weken kon ik me amper bewegen. Ik had toevallig voor een fotoshoot voor toenmalig werk net een rollator gekocht op Marktplaats, zodat ik heel langzaam in ieder geval boodschappen kon doen, en de was naar de wasmachine brengen, maar anders zou ik het niet geweten hebben.
Een andere angst die universeler bleek is mijn angst om pas maanden of jaren na mijn overlijden in mijn huis gevonden te worden. Ik vind dat een behoorlijk reëel scenario, en als ik het daar eens over had met mensen vonden die mij overdreven. Maar ik ben dus niet de enige die daar bang voor is, bleek uit dit boek. Ik las laatst een krantenartikel dat in België weer eens een programma wordt opgestart tegen eenzaamheid; er waren binnen een paar maanden drie mensen gevonden die tijdenlang overleden in hun huis hadden gelegen. De buren zouden ook moeten kijken of er bij huizen in de straat altijd wel een vuilniszak staat op vuilniszakkendag. Nu weet ik niet hoe het bij andere lezers is, maar hier is een ondergrondse vuilnisbak en heb ik een pasje. Geen vuilniszakkendag meer. Dat is vast en voordeel, maar dat soort dingen zorgen er wel voor dat we steeds meer individueel doen. De maatschappij wordt daarop ingericht.
Als ik één ding zou moeten noemen waarom alleenwonen voor mij leuker is dan samen, is dat je alleen je omgeving veel meer ziet en voelt; iets dat ik in dit boek niet las. Ik heb geen ervaring met samenwonen, maar wel met samen en alleen op vakantie gaan. Dat is beide leuk, maar twee hele verschillende ervaringen. Alleenreizen en samenreizen zijn eigenlijk twee heel verschillende dingen. Samen kun je sneller je ervaring delen, maar alleen ben je veel meer aanwezig, maak je veel meer contact met het andere land waar je bent. Voor mijn gevoel geldt dat ook voor samen- of alleenwonen. Als je alleen woont en bent, maak je veel meer contact met je omgeving, omdat je wel moet. Samen ben je meer op elkaar gericht.
