The forest - Edward Rutherford

Dit boek speelt in The new forest, waar ik op vakantie naar toe ga. Ik ben begonnen op 17 april, en het boek was uit op 19 mei. Ik heb bijna een maand in the New forest doorgebracht dus, waarvan twee weken op vakantie.
The forest bestaat uit zeven eigenlijk lose verhalen, waarbij de vaste waarde het bos is. In de zeven verhalen spelen diverse families door de tijd heen. Het eerste verhaal begint in 1099, het laatste verhaal eindigt in 1925. De verhalen worden verbonden door familienalatenschappen, een ketting die door het hele verhaal doorgegeven wordt, een monnik die zijn voorletter in een stenen muur kerft en die zichtbaar blijft door de tijd (misschien is die letter er echt wel, we zijn uiteindelijk niet in het kasteel van Beaulieu geweest). De families trouwen onderling met elkaar, terwijl de wereld om hun heen eigenlijk niet eens zo heel erg veranderd.
Leuk was het verhaal dat begint in 1860 en eindigt in 1925. In 1860 begon het toerisme naar the New forest op te komen, gegoede families uit de stad Londen die een dag of een weekend met de trein naar Brockenhurst kwamen om terug te zijn in de natuur, in een leven van vroeger dat ze nu niet meer hadden. Eigenlijk niet anders dan dat wij doen.

Ontbijtboek:

Brood en olie. We denken altijd aan pasta, maar als er iets het traditionele voedsel van de Middellandse zee is, is het brood en olie. Pasta is, zo konden we lezen in de geschiedenis van de pasta 'Delizia' van John Dickie, geïmporteerd uit de Arabische wereld.
Er is weinig voedselverkeer van de landen rond de Middellandse zee, stelt Graves. Italiaanse producten, waar de supermarkten hier vol mee staan, zijn traditioneel onbekend in Spanje, Marrokaanse producten onbekend in Italië. Toch kent ieder land aan de Middellandse zee zijn eigen brood en olie cultuur. Alleen Egypte niet. Volgens Graves, en dat vind ik wel een intrigerend idee, omdat het een Engelse kolonie was. Egypte gebruikt daarom in plaats van olie de Indiase ghee als stapelvoedsel.
Zodra er geld mee gemoeid is, is er ineens wel voedselverkeer in de Middellandse zee. De helft van de Spaanse olijfolie wordt naar Italië verscheept, daar geraffineerd en verkocht als Italiaanse olie. Dat levert meer op. Ik denk dat dat de invloed van Noord Europa is, waar die olijfolie wordt verkocht. Traditie zal ons worst zijn als er geld kan worden verdiend; Italianen gebruiken alleen Italiaanse olijfolie, ons maakt het niet uit.

De elektrische nachtmerrie - Philip K. Dick

Het is een tijd geleden dat ik echte SF gelezen heb en ik was een beetje vergeten hoe leuk echte SF is. Dit is de eerste vertaling van Do androids dream of electric sheep, een title die je nooit zo mooi kan vertalen als hij in het engels is. Het is fictie over robots, de wereld waarin robots steeds meer lijken op mensen. Hoe ga je daar mee om? Wat zijn de regels?
Het blijkt dat ik uit deze fictie veel meer haal dan de non-fictie die ik laatst over dit onderwerp las. Bij de eerste scene over het elektrische schaap dat Rick Decard heeft dacht ik aan de ontwerpers van computerdieren in Japan uit Turings Tango. Zij hadden robotpoezen ontworpen om mensen in een verpleeghuis wat aandacht te geven, maar het bleek dat mensen te veel dachten aan het echte dier en niet tevreden waren met de robotpoesjes. Ze waren wel tevreden met de elektrische zeehonden die ze later ontwierpen.
In de elektrische nachtmerrie wordt er nog, wanhopig, geprobeerd om het verschil tussen mensen en robots te houden door alle robots die vrij proberen te leven kapot te schieten. Een stap verder is de manga Ghost in the shell, waar de verschillen tussen mensen met robotische protesen en robots met een geest verdwenen lijkt en er een manier wordt gezocht om samen te leven.