De mens stelt de tijd bij zoals dat hem uitkomt, en op die manier stelt hij waarschijnlijk de betekenis van zijn eigen bestaan bij.Deze roman heeft 1275 bladzijden. Soms lees ik zo'n boek, maar het kost mij altijd moeite. Dit boek begint met een huurmoordenares die een opdracht heeft. Maar ze staat in de file op de snelweg. En op pagina 60 staat ze dus nog steeds in de file. Dan heb ik twee dagen gelezen en ben ik nog niet opgeschoten! En de huurmoordenares ook niet, maar dat terzijde.
Het verhaal van Tengo gaat over een novelle die hij in opdracht van een uitgever herschrijft, zodat het een prijs kan winnen. Het gaat voortdurend over die novelle, maar de inhoud van het boek lees je pas op bladzijde 728!
Voor de deur wierp ze nog even een blik over haar schouders. [...]
'Dag hoor,' zei ze zachtjes - niet tegen de flat, maar tegen de Aomane die daar had gewoond.
Ik vond dit een van de mindere Murakami's die ik heb gelezen. Ik vond de seks en de voyeuristische beschrijvingen van vrouwen niet leuk en daarvan is er zeker in boek 1 heel veel. De roman is hee(x1270)l lang en vol beschrijvingen van alledaagse handelingen en herhalingen. De structuur is heel vormvast, eerst een hoofdstuk over Aomane, dan een hoofdstuk over Tengo en zo het hele boek door, dat maakt het allemaal extra.
De vader dit Tengo had gekend was een potige man geweest [...]
Maar dit? Dit was niet meer dan een hol omhulsel. Een leegstaand huis, beroofd van het laatste restje warmte.
Zoals bij alle Murakami's bewegen tijd en ruimte zich niet een rechte lijn, van verleden naar heden naar toekomst, maar zijn tijd en ruimte fluïde. Werelden, verleden en heden, het loopt in elkaar over. Oorzaak en gevolg waren met elkaar verward geraakt.
De hoofdpersonen lijken ook dezelfde te zijn, op een manier. Aomane is een kind van Jehova's getuigen en moest met haar ouders langs de deuren, tot ze zich in haar tienerjaren van hen losmaakt. Fukaeri (Eriko Fukada) is de dochter van een stel dat een commune opricht in de jaren tachtig, die verandert in een sekte. Ook zij loopt weg bij haar sekteouders. Tengo is de zoon van een vader die langs de deuren gaat om kijk- en luistergeld te innen, en moest ook samen met hem mee langs de huizen. Ook hij loopt in zijn tienerjaren weg. Alle drie zien ze hun ouders niet meer en Tengo pas weer als zijn vader dementeert en in coma raakt en uiteindelijk overlijdt.
Wat je ook was, je bent met een deel van mij gestorven, net zoals ik met een deel van jou ben blijven leven.
Aomame zit nu in een safehouse na een moord te wachten op Tengo en mag daar niet uit, Tengo zit in het ziekenhuis bij zijn vader die in coma ligt en Fukaeri is in het huis van Tengo en wordt achtervolgd dus mag daar de deur niet opendoen. De meneer van het Kijk en Luistergeld blijft maar tegen de deuren kloppen. Het is een soort wachten op Godot. :)
Volgens mij kan het einde der tijden nooit anders dan als een persoonlijke aangelegenheid worden beschouwd.
Het einde van de roman vond ik wel mooi. De weg terug naar een andere wereld zonder little people en zonder twee manen, de omgekeerde weg via de trap langs de snelweg weer omhoog, is wel mooi gevonden.
'Volgens mij zit deze wereld niet logisch in elkaar en moet je vriendelijkheid met een lantaarntje zoeken.'
Ik denk wel eens dat wij sinds een jaar ook in een andere wereld zijn terechtgekomen. Maar wij hebben geen trap langs de snelweg via waar we naar de eerdere wereld terug kunnen komen...
De wereld moest door blijven draaien, dus dat had hij gedaan.
